ବିକ୍ରମ ବେତାଳ - ୪

ବାଜି ଜିତି ବାହା - ୨

ରାଜା ବିକ୍ରମାଦିତ୍ୟ ଦେଖୁଛନ୍ତି, ତାହାଙ୍କ ସାଙ୍ଗରେ ହଜାର ହଜାର ଲୋକ, ପୁଣି ରଥ, ହାତୀ, ଘୋଡା, ବାଜା, ଲସ୍କର ଅନେକ । ଡଙ୍ଗାଟିରେ ଜଣେ ଦି’ ଜଣ ପଝାରୀ ବସିଲେ ଡଙ୍ଗା ବୁଡିଯିବ । ଏତେ ଲୋକଙ୍କୁ ପୁଣି ସମ୍ଭାଳିବ କେମିତି! ରାଜା କିଛି ଉପାୟ ନ ପାଇ ହତାଷ ହୋଇ ଭାବୁଛନ୍ତି, କଅଣ କରିବେ । ହଠାତ୍ କାନ ପାଖରେ ଫୁସ୍ଫୁସ୍ କରି ବେତାଳ କହିଲା – ରାଜା, ଯାହା ଦେଖୁଛ, ଏସବୁ କେବଳ ଭେଳିକି ମାତ୍ର । ତୁମେ ଯେମିତି ଏଇପରିଯନ୍ତେ ଆସିଛ, ସୈନ୍ୟସାମନ୍ତ ଯାନବାହନ ପଟୁଆର ନେଇ ପାଣି ଭିତରେ ପଶିଯାଅ । ଦେଖିବ, ଆଖି ପିଛୁଳାକେ କେମିତି ସବୁ କିଛି ଉଭାଇଯିବ ।” ରାଜା ତ ସତ୍ୟ କରିଛନ୍ତି, ତେଣୁ ବେତାଳ କଥାରେ ରାଜା ପଟୁଆର ନେଇ ପାଣିଭିତରକୁ ପଶିଗଲେ । ସତକୁ ସତ, ଅନାଉ ଅନାଉ ସେ ଭରା ନଈ, ସେଇ ଦଦରା ଡଙ୍ଗା ଆଉ ସେଇ ରୋଗଣା ମାଇପିଟା କିଏ କୁଆଡେ ସବୁ ଉଭାଇ ଗଲେ । ଦେଖିଲା ବେଳକୁ ଖାଲି ପଡିଆଟା । ତା’ ଦି’ ପାଖରେ ବିଲ, ମଝିରେ ମାଟି ସଡକ ଲମ୍ବିଯାଇଛି । ପଟୁଆର ହସ ଖୁସି, ଗହଳ ଚହଳରେ ଚାଲିଛନ୍ତି । ଏସବୁ ଦେଖି ରାଜକୁମାର ମୁହଁ ହଠାତ୍ ଶୁଖିଗଲା । ତା’ପରେ ସେ ତରତର ହୋଇ ଆଗ ତା’ ବାପାଙ୍କ ପାଖରେ ପହଁଚି ଖବର ଦେଲେ ଯେ ରାଜା ବିକ୍ରମାଦିତ୍ୟ ପହିଲି କୁହୁକ ବିଦ୍ୟାକୁ ଜିତି ବିରାଟ ପଟୁଆର ଘେନି ଆମ ଉଆସ ଆଡକୁ ମାଡି ଆସୁଛନ୍ତି । ବଡ ପୁଅଠୁଁ ସବୁ କଥା ଶୁଣି ଭୋଜରାଜା କିଛି ବି ଚିନ୍ତା ନ କରି ତାଙ୍କ ସାନ ପୁଅକୁ ପାଖକୁ ଡାକି କହିଲେ – “ବାପରେ, ରାଜା ବିକ୍ରମାଦିତ୍ୟ ତୋ ଭାନୁ ଦେଈକୁ ବିଭା ହେବା ପାଇଁ ପହିଲି କୁହୁକ ବିଦ୍ୟାକୁ ଜିତି ଉଆସ ଆଡକୁ ଆସୁଛନ୍ତି । ତୁ ତୋର କୁହୁକ ବିଦ୍ୟା ବଳରେ ତାହାଙ୍କୁ ବାଟରୁ ବଣାକରି ହୁରୁଡାଇ ପାରିବୁକି?” ସାନପୁଅ କହିଲା – “ହଁ ବାପା, ମୁଁ ଏହିକ୍ଷଣି ଯାଉଛି ।” ଏହା କହି ସାନପୁଅ ନାରାୟଣ ବାଟେ ବାଟେ ଧାଇଁଲା ସେହିଆଡେ ।

ସାନ କୁମାର ନାରାୟଣ ବାଟରେ ଯାଉ ଯାଉ କେତେଗୁଡାଏ ବଣବୁଦା ପଡିଲା । ସେହି ସ୍ଥାନଟି ଭଲ ଭାବି ରାଜାପୁଅ ସେଇଠି ତାହାର କୁହୁକ ବିଦ୍ୟା ଖେଳାଇଦେଲା । ଚାହୁଁ ଚାହୁଁ ସେଇ ସ୍ଥାନଟିରେ ଗୋଟିଏ ସୁନ୍ଦର ବଗିଚା ହୋଇଗଲା । ଆଉ ସେ ବଗିଚା ସାରା ନାନା ଜାତିର ରଙ୍ଗ ବେରଙ୍ଗ ଫୁଲ ଫୁଟି ଇମିତି ମହକୁଛି ଯେ ଅଦିନିଆ ବାଟୋଇ ବି ଦଣ୍ଡେ ସେହି ବଗିଚା ଭିତରେ ବୁଲି ଆସିବାକୁ ମନ କରିବ । କଡମାନଙ୍କରେ କେତେଗୁଡିଏ ପାଣିର ଫୁଆରା । ପଥର ପରୀମାନଙ୍କର ମୁଣ୍ଡରୁ ଝରଝର ହୋଇ ପାଣିର ପିଚକାରୀ ବିଛୁଡି ହୋଇ ପଡୁଛି । ବଗିଚା ମଝିରେ ଗୋଟିଏ ବଡ ଫୁଆରା, କୋଟିନିଗ ହୋଇଥିବା ପଥର ହାତୀ ଶୁଣ୍ଢରୁ ପାଣି ଛତା ଆକାର ହୋଇ ଚାରିଆଡକୁ ଝିରିଝିରି ହୋଇପଡୁଛି । ତା’ ଚାରିପାଖରେ ଗୋଲ କୁଣ୍ଡ । କୁଣ୍ଡ ବାହାର ପଟରେ ବସିବା ପାଇଁ ପଥରର ଆସନ ସବୁ ସଜାହେଲା ପରି ତିଆରି ହୋଇଛି । ବଗିଚା ଚାରି କୋଣରେ ଚାରିଟା କୃଷ୍ଣଚୂଡା ଗଛ । ଗଛ ଗୁଡାକ ଖାଲି ଫୁଲରେ ଲଦି ହୋଇଛି । ଭଳିକି ଭଳି ଚଢେଇମାନେ ଡାଳରେ ବସି ସେମାନଙ୍କର କଅଁଳିଆ କଣ୍ଠରେ ମେଲି ଦେଇଛନ୍ତି ସ୍ୱର ଲହରୀ । ବଗିଚାରେ ମଲ୍ଲୀ, ଗୋଲାପ, ହେନା, ରଜନୀଗନ୍ଧା, ବଉଳ, ଚମ୍ପା, ସୁଗନ୍ଧରାଜ, ନାଗେଶ୍ୱର, ସେବତୀ ଆହୁରି ଅନେକ ଜାତି ସୁବାସ ଫୁଲ ନେଛିନେଛି ହୋଇ ଫୁଟିଛି । ସୁଗନ୍ଧରେ ପାଗଳା ହୋଇ ଭ୍ରମର, ମହୁମାଛି ଆଉ ରଙ୍ଗୀନ ପ୍ରଜାପତିମାନେ ଗୋଟିଏ ଫୁଲରୁ ଆଉ ଗୋଟିଏ ଫୁଲକୁ ଗୁଣୁଗୁଣୁ ଗୀତ ଗାଇ ଧାଁ ଧପଡ କରି ବୁଲୁଛନ୍ତି ।

ବଗିଚାର ଆଗମୁଣ୍ଡରେ ଦିବ୍ୟସୁନ୍ଦର ଦୋତାଲା କୋଠାଟିଏ । ଜାଲିକାମ ଆଉ ଝରକାରେ ଚାରିପାଖ ଭରପୁର । ପୁଣି ନାଁ ତାହାର ମଳୟ ମହଲ ।

ବଗିଚା ପଛକୁ ଲାଗି ରଜାଙ୍କ ବେଂଟ ପୋଖରୀ । ମଝି ଦୀପଦଣ୍ଡରେ ଗଙ୍ଗା ମାତାଙ୍କର ଛୋଟ ମନ୍ଦିରଟିଏ । ପୋଖରୀ ପାଣି କାଚକେନ୍ଦୁ ପରି ନିରିମଳ । ଚାରିପଟରେ ଶଙ୍ଖ ମଲମଲ ପଥରର ପାହାଚ । ଗାଧୁଆ ତୁଠରେ ବୃନ୍ଦାବତୀଙ୍କ ଚଉରାଟିଏ । ଚାରିଦିଗରେ ପବନ ଖାଇବାକୁ ଚାରିଟା ପଥର ବେଂଚ । ରୋଗୀଟିଏ ହେଲେ ବି ଲୋକର ମନ ହେବ ସେହି ପୋଖରୀରେ ଗାଧୋଇବାକୁ ।

ରାଜା ବିକ୍ରମାଦିତ୍ୟଙ୍କ ପଟୁଆର ସେହି ପରିଯନ୍ତେ ଆସିଗଲାରୁ ଭୋଜରାଜାଙ୍କର ସାନପୁଅ କୁମାର ନାରାୟଣ ମହାରାଜାଙ୍କ ଛାମୁରେ ନମସ୍କାର କରି ଜଣାଇଲା, ମୁଁ ଭୋଜରାଜାଙ୍କ ସାନପୁଅ । ଛାମୁ ଏହିବାଟେ ଆସିବେ ବୋଲି ବାପା ମୋତେ ଏହି ସ୍ଥାନରେ ଜଗାଇ ରଖିଛନ୍ତି । ମହାରାଜାଙ୍କୁ ତ ନିଶ୍ଚେ ଏ ପଥକଷ୍ଟ ବାଧିବଣି । ତେଣୁ ଆସନ୍ତୁ… ଆମର ଏଇ ମଳୟମହଲରେ କିଛିକ୍ଷଣି ବିଶ୍ରାମ କରି ପୁଣି ଯାତ୍ରା କରିବେ । ଛାମୁଙ୍କର ପଟୁଆରରେ ଯେତେ ଲୋକ ଅଛନ୍ତି, ସେମାନେ ସମସ୍ତେ ତା’ ଭିତରେ ରହିଯାଇ ପାରିବେ । ଭିତରକୁ ଭାରି ସୁନ୍ଦର ଫୁଲ ବଗିଚାଟିଏ ଅଛି । ତା’ ଭିତରେ ବି ହଜାର ହଜାର ବସି ପବନ ସେବା କରିପାରିବେ । ବଗିଚା ପଛକୁ ଶଙ୍ଖ ମଲମଲ ପଥର ପାହାଚ ଘେରା ବେଂଟ ପୋଖରୀଟିଏ । ସିନାନ ମାଜଣା ଆଉ ସବୁ ନିତିଦିନିଆ କାମ ସାରିବାକୁ ଏହି ସ୍ଥାନଟି ଖୁବ୍ ସୁନ୍ଦର ହେବ ।”

ବିକ୍ରମାଦିତ୍ୟ ତା’ ମୁହଁକୁ ଅନାଇ ଅନାଇ ହସ ହସ ହୋଇ କ’ଣ କହିବାକୁ ଯାଉଥିଲେ । ଠିକ୍ ଏତିକିବେଳେ ବେତାଳ ଦିହେଁ ତା’ଙ୍କ କାନ ପାଖରେ କହିଲେ – “ରାଜା, ଆଗରେ ଯାହାସବୁ ବି ଦେଖୁଛ, ସେଗୁଡାକ ତୁଚ୍ଛା ଭେଳିକି ମାୟା । ତୁମର ପଟୁଆର ଲୋକେ ସେହି କୋଠାଘର ଭିତରେ ପଶିଲେ ତା’ ଛାତ ନିଶ୍ଚୟ ଭାଙ୍ଗିପଡିବ । ସେ ବଗିଚାରେ ପଶିଲା ମାତ୍ରେ ବିରୁଡି ଆଉ ମହୁମାଛିମାନେ ଡଂସି ପକାଇବେ । ସେହି ପୋଖରୀ ଭିତରେ ପଶିଗଲେ ତ ଆଉ ରକ୍ଷା ନାହିଁ । ଅଷ୍ଟାଙ୍ଗ ଶରୀରରେ ଲମ୍ବ ଲମ୍ବ ଜୋକସବୁ ଓହଳି ପଡିବେ । ତେଣୁ ଖବରଦାର, କେହି ଯେମିତି ସେଠିକି ଯିବେ ନାହିଁ । ଆଉ ସେହି ଭୋଜବିଦ୍ୟାକୁ ମାରାକରି ଜିତିବା ପାଇଁ ସବୁଠାରୁ ଭଲ ଉପାୟ ହେଉଛି, ତୁମେ ବାହାରୁ ଢାଳେ ପାଣି ନେଇଯାଅ, ସେହି ମଳୟ ମହଲର ଦୁଆର ମୁହଁରେ ବସି ଭଲରୂପେ ଝାଡା ପରିସ୍ରା କରିଆସ । ଆଉ ସୈନ୍ୟ, ସାମନ୍ତ, ପଟୁଆର ଲୋକମାନଙ୍କୁ ବି କହିଦିଅ, ସମସ୍ତେ ଯାଇ ସେହି ମଳୟମହଲ କୋଠାର ବାରଣ୍ଡା ଗୋଟାକ ମଳମୂତ୍ରରେ ଭର୍ତ୍ତି କରିଦେଇ ଆସିବେ । ଆଉ ତା’ପରେ ଦେଖିବ, ସାଙ୍ଗେ ସାଙ୍ଗେ ସେ କୋଠା, ବାଡି, ଫୁଲବଗିଚା ଆଉ ପୋଖରୀ କୁଆଡେ ଉଭାଇଯିବ ।” ରାଜା ବିକ୍ରମାଦିତ୍ୟ ତ ବେତାଳଙ୍କ କଥାକୁ କାଟିପାରିବେ ନାହିଁ । ତେଣୁ ସେ ଆଗ ଢାଳ ଘେନିଯିବାକୁ ଚାକରକୁ ବରାଦ ଦେଇ ସେହି ବଗିଚା କୋଠାଆଡେ ଶୂଳେଇ ବିଜେ କଲେ । ତା’ପରେ ପାତ୍ର, ମନ୍ତ୍ରୀ, କଟୁଆଳଙ୍କ ଠାରୁ ଆରମ୍ଭ କରି ପଦାତିକ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ସେ ପଟୁଆରର ପ୍ରାୟ ସବୁ ଲୋକେ ଗୋଟି ଗୋଟି ହୋଇ ସେହି କୋଠା ବାରଣ୍ଡା ଆଡେ ପୋଖରୀପାଣି ବସିବାକୁ ଛୁଟିଲେ । ଚାହୁଁ ଚାହୁଁ ସେହି ମଳୟମହଲ କୋଠା ବାରଣ୍ଡା ଗୋଟାକ ମଳ ମୂତ୍ରରେ ପୂରିଗଲା । ରାଜାଙ୍କ ଆଜ୍ଞାକୁ ପୁଣି କିଏ ବା ଲଙ୍ଘନ କରିବ । ତେଣେ ସେ ଭୋଜରାଜାଙ୍କ ସାନ କୁମାର ଏହି ସବୁ କାଣ୍ଡ ଦେଖି ଲାଜରେ ସେଠାରୁ ଲୁଚି ଲୁଚି ତାଙ୍କର ଉଆସକୁ ପଳାଇଲା । ଭୋଜରାଜା ପୁଅକୁ ଦେଖି ପଚାରିଲେ – “କିରେ ବାପ, ଏଥର ଆମର ଜୟ ହୋଇଛି ତ?” ତହୁଁ ସେ ସାନ ପୁଅ ମୁହଁ ଶୁଖାଇ କହିଲା – “ନାହିଁ ବାପା, ଏଥର ବି ମୁଁ ହାରିଗଲି ।” ଭୋଜରାଜା ନିଶ ମୋଡି କହିଲେ – “ହଉ… ହଉ… କିଛି ପରବାୟ କରନାହିଁ । ସେ ଦି’ ବାଜି ଜିତିଛି ତ । ତେବେ ବି ଆଉ ବାଜିଏ ଆମ ହାତରେ ଅଛି । ଏହି ବାଜିକରେ ମୋର କୁହୁକବିଦ୍ୟା ଦେଖିବ । କେମିତି ମଜାରେ ମୁଁ ସେ ରାଜାକୁ ବାଉଳା କରି ଦେବି ଯେ ତା’ ଅକଲ ଘରେ କୋଲପ ପଡିଯିବ । ତା’ପରେ ସେ ରାଜାପୁଅ ବୋକା ପରି ବାଉଳା ହୋଇ ବସି ପାଟି ପାକୁପାକୁ କରୁଥିବ ।”

ଠିକ୍ ଏତିକିବେଳେ ବାହାରେ ସିଂହଦୁଆର ଆଡେ କ’ଣ ପାଟିଗୋଳ ହେବାରୁ ଭୋଜରାଜ ତେଣେ କାନ ଡେରିଲେ । ସିଂହଦୁଆରର ଟୋକା ଦରୁଆନଟା ସେହିକ୍ଷଣି ଆସି ଲମ୍ବ ଓଳିକିଟିଏ ପକାଇ ଗର ଗର ହୋଇ ଜଣାଇଲା – ମଣିମା, ସିଂହଦୁଆରକୁ ଜଣେ ଅଚିହ୍ନା ଲୋକ ଆସି ଉଚ୍ଛନିଆ ହୋଇ କହୁଛି- “ହୋ… ହୋ ଜଗୁଆଳ ପୁଅ, ଗଲ… ଗଲ ତୁମର ରାଜାଙ୍କୁ କହିବ, ତାଙ୍କର ଜୁଆଁଇ ରାଜା ବିରାଟ ପଟୁଆର ନେଇ ଆସିଗଲେଣି । ଆଉ ପ୍ରାୟେ ଡାକେ ବାଟରେ ସେ ଅଛନ୍ତି । ତୁମ ରଜାଙ୍କୁ କହିବ, ସେ ପ୍ରସ୍ତୁତ ହୋଇ ବରଣି କରି ଖଣ୍ଡେ ଦୂରରୁ ଆମର ରଜାଙ୍କୁ ପାଛୋଟି ଆଣିବେ । ଏଇ ଖବର ତୁରନ୍ତ ଦେବାକୁ ଆମର ମହାମନ୍ତ୍ରୀ ମତେ ପଠାଇଲେ ।” ମୁଁ ଶୁଣି ନ ଶୁଣିଲା ପରି ତା କଥାର କିଛି ବି ଜବାବ୍ ଯେବେ ନ ଦେଲି ତେଣୁ ମୋ ଉପରେ ସେ ରାଗିମାଗି ଏକାବେଳକେ ନାଲେନାଲ । ଆଖି ରଙ୍ଗେଇ ସେ କହୁଛି – ଆରେ, ତୁମେ ଯେବେ ନଯିବ, ମତେ ବାଟ ଛାଡିଦିଅ । ମୁଁ ନିଜେ ଯାଇ ଶ୍ରୀଛାମୁରେ ସାକ୍ଷାତ କରି ତାଙ୍କୁ ସବୁକଥା କହିବି । ମୁଁ କହିଲି – “ମଣିମାଙ୍କ ଆଜ୍ଞା ନ ପାଇଲେ ମୁଁ ତୁମକୁ ଭିତରକୁ କଦାପି ମଧ୍ୟ ଛାଡି ପାରିବି ନାହିଁ । ଇମିତି ବହୁତ ପାଟିତୁଣ୍ଡ ହୁଅନ୍ତେ ମୁଁ ବାଧ୍ୟ ହୋଇ ଶ୍ରୀଛାମୁଙ୍କୁ ଜଣାଇବାକୁ ଆସିଲି ।” ଏହି ଖବର ପାଇଲା ମାତ୍ରେ ଭୋଜରାଜା ତାଙ୍କର ମନ୍ତ୍ରୀଙ୍କୁ ଆଜ୍ଞା ଦେଲେ – “ଯାଅ, ଖୁବ୍ ସମାଦର କରି ବିକ୍ରମାଦିତ୍ୟ ରାଜାଙ୍କୁ ଆମ ପାଲିଙ୍କିରେ ବସାଇ ପାଛୋଟି ଘେନିଆସ । ରଜାଙ୍କ ହୁକୁମ୍ ପାଇବା ସଙ୍ଗେ ସଙ୍ଗେ ମନ୍ତ୍ରୀ ପାଲିଙ୍କି ନେଇ ବାଟରୁ ପାଛୋଟି ଆଣିଲେ । ଦି’ରାଜା ମୁହାଁମୁହିଁ ହୋଇ ଖୁବ୍ ପୋଟଳା ପୋଟଳି ହେଲେ । ବିକ୍ରମାଦିତ୍ୟଙ୍କୁ ଭଲଭାବରେ ଚର୍ଚ୍ଚା କରି ରତନ ସିଂହାସନରେ ତାଙ୍କୁ ବସାଇ ଭୋଜରାଜା କହିଲେ – “ଯା’ ହେଉ ରାଜା, ତୁମର ବୁଦ୍ଧିକୁ ଖୁବ୍ ପ୍ରଶଂସା ନକରି ମୁଁ ଆଦୌ ରହିପାରୁ ନାହିଁ । ତୁମେ ଭାରି ଚାଲାଖିରେ ଦୁଇ ବାଜି ମୋର କୁହୁକବିଦ୍ୟାକୁ ଜୟକରି ଆସିଛ । ମୋର ପଣ ଅନୁଯାୟୀ ଆଉ ବାଜିଏ ମାତ୍ର କୁହୁକବିଦ୍ୟା ବାକି ଅଛି । ଏଥରକ ତୁମେ ଯେବେ ସେ କୁହୁକ ବିଦ୍ୟାକୁ ଜିତିଯିବ, ତୁମକୁ ନିଶ୍ଚେ ମୋର ଭାନୁମତୀକୁ ବାହା ଦେବି ।” ଏହା କହି ରାଜା ଉଆସର ମୁଦୁସୁଲୀ ଆଉ ସହଚରୀମାନଙ୍କୁ କହିଲେ – “ଏବେ ବେଶ କରି ଜେମାକୁ ସଭାକୁ ଆଣ ।” ଆଜ୍ଞା ପାଇ ମୁଦୁସୁଲୀମାନେ ଅନ୍ଦର ମହଲକୁ ଧାଇଁଗଲେ । ଏଣେ ବିକ୍ରମାଦିତ୍ୟ ଭାନୁମତୀକୁ ଟିକିଏ ଦେଖିବେ ବୋଲି ଏକାନିସ୍ତିରେ ଅନାଇ ବସିଥାଆନ୍ତି । ଏହି ସମୟରେ ଭିତରେ ଶଙ୍ଖ, କାହାଳୀ ବାଜିଉଠୁଲା । ଅବିକଳ ଏକ ରୂପ, ରଙ୍ଗ, ଢଙ୍ଗ, ବେଶଭୂଷାରେ ସଜ ହୋଇ ହଜାରଟି ଭାନୁମତୀ ଭିତର ଆଡୁ ହସି ହସି ସଭାକୁ ଆସିଲେ ସମସ୍ତଙ୍କ ହାତରେ ଏକ ସମାନ ଫୁଲର ଗଜରାମାଳ । ରାଜା ଅବାକ୍ ହୋଇ ସେମାନଙ୍କର ରୂପକୁ ଚାହିଁଛନ୍ତି । ଭୋଜରାଜା କହିଲେ – “ରାଜା, ତୁମକୁ ପରୀକ୍ଷା କରିବା ପାଳି ପଡିଲା । ସାମନାରେ ଯେଉଁ ହଜାରେ ଝିଅ ଦେଖୁଛ, ସେମାନଙ୍କ ଭିତରେ ଅସଲ ଭାନୁମତୀକୁ ଯେବେ ଚିହ୍ନିପାରିବ । ଆଉ ତା’ ହାତଧରି ଆଣିପାରିବ, ତାହା ହେଲେ ସେହି ଝିଅ ତା’ ହାତରେ ଧରିଥିବା ବରଣମାଳା ତୁମ ଗଳାରେ ଲମ୍ବାଇ ଦେବ । ଏଥିରେ ଆଉ କିଛି ବି ସନ୍ଦେହ ନାହିଁ । ରାଜା ବିକ୍ରମାଦିତ୍ୟ ଏଇ ଭେଳିକିରେ ଏକାବେଳକେ ବାଉଳା ହୋଇ ଥକା ହୋଇ ପଥରଟିପରି ବସିଥାଆନ୍ତି । ଏତିକିବେଳେ କାନ ପାଖରେ ବେତାଳ କହିଲା – “ରାଜା, ହତାଶ ହେଉଛ କିଆଁ? ଆଦୌ କିଛି ବି ଚିନ୍ତାକର ନାହିଁ । ଆମେ ଯାଉଛୁ, ଅସଲ ଭାନୁମତୀ ପାଖରେ ଭଅଁର ହୋଇ ଉଡି ବୁଲୁଥିବୁ । ତୁମେ ତାହାରି ହାତ ଧରି ପକାଇ ଆଣିବ ।” ଏକଥା ଶୁଣି ବିକ୍ରମାଦିତ୍ୟ ହାତରେ ଚାନ୍ଦ ଧରିଲା ପରି ମନେ ମନେ ଭଲ୍ଲସି ଉଠିଲେ । ଭୋଜରାଜ ବିକ୍ରମାଦିତ୍ୟଙ୍କ ହାବଭାବ, ଚୁପ୍ଚାପ୍ ବସିଥିବା ଦେଖି ଭାବିଲେ ବୋଧେ ଏହିଥର କୁହୁକ ବିଦ୍ୟାରେ ବିକ୍ରମାଦିତ୍ୟ ହାରିଗଲେ । କିନ୍ତୁ ଯେତେବେଳେ ବିକ୍ରମାଦିତ୍ୟ ଆସନରୁ ଉଠି ଭିତର ଆଡକୁ ମୁହାଁଇଲେ, ସେ ଲଜ୍ଜା ପାଇବେ ବୋଲି ଭୋଜରାଜା ଆଗରୁ ମୁହଁରେ ଲୁଗାଦେଇ କଉତୁକ ହସକୁ ଚାପି ରଖିଲେ ।