ଆକାଶ ଦୀପ

  ଜୀବନରେ ସମସ୍ତେ ଶାନ୍ତି ଖୋଜନ୍ତି ପ୍ରତ୍ୟେକ ସମୟରେ କିନ୍ତୁ କେତେ ଜଣଙ୍କୁ ବା ମିଳେ ସେ ଅପୂର୍ବ ଶାନ୍ତି । କେତେଜଣ ହସିପାରନ୍ତି ମନ ଖୋଲି ।

     ସେଦିନ ସନା ମଉସା ପୁଅ ରାଧୁଆ କହିଲା ମୋ ବାପର ବହୁତ୍ ପଇସା ମୁଁ ଯାହା ଚାହିଁ ବି ସବୁ କରିପାରିବି। ତା ପାଖରେ ତା ସାଙ୍ଗ ଆଦିଆ ବସିଥିଲା । ସେ କହିଲା ଖାଲି ବୋପା ପଇସା ରେ ସବୁ କରି ପକେଇବୁ କହୁଛୁ । ରାଧୂଆ କହିଲା ବାଜି ପକା ଯଦି ସବୁ ନକରିବି କହିବୁ । ଆଦିଆ କହିଲା ଠିକ୍ ଅଛି ବାଜି ପଇଲା ଯଦି ତୋ ବାପା ପଇସା ରେ ତୁ ଅପୂର୍ବ ଶାନ୍ତି ଖୋଜି ପାଇଯିବୁ ମୁଁ ମାନି ନେବି ତତେ ଆଉ ତୋ ପାଖେ ମୁଁ ସବୁଦିନ ଗୋଲାମ ପରି ରହିବି । ନହେଲେ ତୁ ତୋ ବାପା ପଇସା ରେ ଅୟେସ୍ କରିବା ଛାଡ଼ି ନିଜ ରୋଜଗାର ରେ ଚଳିବୁ । ତାର ମୁଖ୍ୟ ଉଦେଶ୍ଵ ଥିଲା ରାଧୁଆ ଉଚିତ୍ ରାସ୍ତା ଦେଖାଇବା ।

     ରାଧୁଆ କହିଲା ହଉ ହେଲା ପାଇଲା ବାଜି ମୁଁ ତତେ ନିଶ୍ଚୟ ଅପୂର୍ବ ଶାନ୍ତି ଖୋଜି ଦେବି ମୋ ବାପା ପଇସାରେ । ସେ ତା କାମ ରେ ଲାଗିପଡିଲା । ପ୍ରତ୍ୟେକ ଦିନ ତା ଅନ୍ୟର ପେଟ କାଟି ଯୋଉ ପଇସା ଯୋଉ ଠୁଳ କରି ରଖିଥିଲା , ତାକୁ ଉଡେଇବାକୁ ଲାଗିଲା । କେବେ ବେଶ୍ୟା କୋଠିରେ , କେବେ ଚାକାଚକ୍ୟ ଦୁନିଆଁରେ , କେବେ କେବେ ନାଲି ପାଣିରେ ବୁଡି ରହିଲା ।

     କଥାରେ କହନ୍ତି

     "ପୁଅ ଯଦି ଯୋଗ୍ୟ ଧନ କାଇଁ ସଞ୍ଚିବୁ , ପୁଅ ଯଦି ଅଯୋଗ୍ୟ ଧନ କାଇଁ ସଂଚିବୁ ।

     ସମୟ ସବୁବେଳେ ଯେ ସାଥୀ ଦେବ କିଛି ମାନେ ନାହିଁ । ଧିରେ ଧିରେ ସନା ମଉସା ବିରକ୍ତି ହେବାକୁ ଲାଗିଲା । ସେ ଭାରି କଞ୍ଜୁସ୍ ଯେମିତି ଚା ରେ ମାଛି ପଡ଼ିଲେ ମାଛି ଯେମିତି ମିଠା ଶୋଷି ନେଇଯିବ ତାକୁ ଚିପିଡ଼ିକି ଚା ପିଇ ଦବା ଲୋକ ସେ । କିନ୍ତୁ ଗୋଟିଏ ପୁଅ ଆଗକୁ ନାହିଁ କି ପଛକୁ ନାହିଁ । ସେଥିପାଇଁ ରାଧୁଆ ଯାହା ଖର୍ଚ୍ଚ କରେ କିଛି କହେନି ।

     କୋଉ ବାପ ଚାହିଁ ବନି ତା ପୁଅ ମଦୁଆ ମାତାଲ୍ ହୋଇ ରହୁ । ସେଥିପାଇଁ ସେ ରାଧୁଆ ଖର୍ଚ୍ଚରେ ଅଙ୍କୁଶ ଟିକେ ଟିକେ ଲଗାଏ । ସବୁ ଖର୍ଚ୍ଚ ର ହିସାବ ଦେବାକୁ କହେ । କିନ୍ତୁ ସେ ଦିଏନି । ଏମିତି କେଟରେ କେଟରେ ତା ବାପ ହେଲା ଯେ ତା ମନ ଅଶାନ୍ତି ହେବାକୁ ଲାଗିଲା । ତାର ମନେ ପଡ଼ିଲା ଆଦିଆ କଥା । କହିଲା ମୁଁ କେବେ ବି ହାରିବିନି ମତେ ବାଜି ରେ କେହି ହରେଇ ନାହାଁନ୍ତି ଆଉ ଆଜି ମୋ ସାଙ୍ଗ ପାଖେ ହାରିଯିବି । ହେଇ ପାରିବନି ।

     ସେ ତା ବାପ ଠୁ ଗୁଡେ ପଇସା ନେଇ କହିଲା ବେପାର କରିବ । ସନା ମଉସା ବି କହିଲେ ଯାହା ହଉ କୋଉ କୁଳରେ ଲାଗିଯିବ ହେଲେ ଭାବି ପଇସା ଦେଲେ । ସେ ପଇସା ନେଇ ସହର କୁ ପଳେଇଲା। ଆଜି କାଲି ସହର ରେ ଯୋଉ ସବୁ ସଂସ୍ଥା ଚାଲିଛି । ଜିଅନ୍ତା ବିକି ଦେବେ । ତଥାପି ପାଠ ଅଳପ ପଢ଼ିଲେ ମଧ୍ୟ ରାଧୁଆ ସବୁ ଜଣା । କେମିତି ଲୋକଙ୍କ ସହ କାରବାର କରିବା । ସହର ଜୀବନରେ ନିଜକୁ ସଜାଡି ନେଇ ଶାନ୍ତି ପାଇବାକୁ ଚେଷ୍ଟା କରେ ହେଲେ ମିଳେ ନାହିଁ ।

     ବିରକ୍ତି ହୋଇ ହାରିଯିବା ଡର ତାକୁ ଗ୍ରାସ କରେ । ସେ ସହର ରୁ ତା ଗାଁ କୁ ଆସିବା ରାସ୍ତା ରେ ଗୋଟେ ନଦୀ ପଡେ । ସେ ନଦୀ ପାଣି ଭାରି ମଧୁର । ତାର ପ୍ରାକୃତିକ ପରିବେଶ ଭାରି ସୁନ୍ଦର ଥିଲା । ସେ ଦେଖିଲା କିଏ ଗୋଟେ ବୁଢ଼ା ଲୋକ ଗେରୁଆ ବସ୍ତ୍ର ପିନ୍ଧି ମାଳି ମେଞ୍ଚେ ଗୁଡେ଼ଇ ହେଇ ଧ୍ୟାନ କରୁଛି । ସେ ତା ଆଇ ମା ଠୁ ଶୁଣିଥିଲା ଛୋଟ ବେଳେ କି ମୁନି ୠଷି ମାନେ ବହୁତ୍ ଜ୍ଞାନୀ । ସେମାନଙ୍କ ପାଖରେ ସବୁ ପ୍ରଶ୍ନ ର ଉତ୍ତର ଥାଏ । ତା ମନରେ ଆସିଲା ଯାଉଛି ପଚାରିବି ଏଇ ବାବା ଙ୍କୁ । ସେ ଯାଇ ବସି ସେ ବାବା ର ବେଶ ପୋଷାକ ଦେଖି ପରିହାସ ଛଳରେ ଚାହିଁଲା । ଧ୍ୟାନରେ ଥିବା ବାବା ଜାଣି ପାରିଲେ । କହିଲେ କଣ ଅପୂର୍ବ ଶାନ୍ତି ଖୋଜୁଛ । ରାଧୁଆ ଆଖି ଫାଡ଼ି ଆଁ କରି ଅନେଇଛି ।

     ସେ କହିଲେ କଣ ବାପା ପଇସା ରେ ତାହା ମିଳିଲାନି । ସେ ହତବାକ ହେଇ ଚାହିଁଛି । ତାର ପରିହାସ ନଜର କୁଆଡେ ପରିବର୍ତ୍ତନ ହେଇ ଭକ୍ତ ଭାବରେ ହାତ ଯୋଡ଼ି ସେ ସାଧୁ ବାବା ଙ୍କ ମୁହଁ କୁ ଚାହିଁଛି । ତାର ବ୍ୟବହାର ର ପରିବର୍ତ୍ତନ ଦେଖି ସେ ଗୋଟିଏ ଉପାୟ କହିଲେ । ତୁ ନିଜକୁ ଚିହ୍ନିଲେ ନିଜ ଅପୂର୍ବ ଶାନ୍ତି ଖୋଜି ପାଇ ପାରିବୁ ନହେଲେ ନାହିଁ । ତା ମୁଣ୍ଡରେ କିଛି ପସୁନଥାଏ । ସେ ନିଜକୁ ଖୋଜି ବାକୁ ଲାଗିଲା । ବାପା ପଇସା ରେ ଆଉ ସେ ନିଜକୁ ଖୋଜି ପାଇଲା ନାହିଁ । ସେ ପଇସା ରେ ତାର ଆଉ ଇଚ୍ଛା ନଥିଲା । ସେ ଧିରେ ଧିରେ ଖରାପ ରାସ୍ତାରୁ ଭଲ ରାସ୍ତାକୁ ଆସିବାକୁ ଲାଗିଲା । ନିଜକୁ ପ୍ରତ୍ୟେକ ଦିନ ଖୋଜେ ଆଉ ଅପୂର୍ବ ଶାନ୍ତି ବି । ଧିରେ ଧିରେ ତା ଶରୀର କ୍ଷୀଣ ହେବାକୁ ଲାଗିଲା । ସେ ନିଜେ ବାହୁ ପିଟି ରୋଜଗାର କରିବାକୁ ଚାହିଁଲା । ଆଉ ସେଇ ପଇସା ରେ ନିଜେ ଚଳି ତା ବାପା କୁ କିଛି ଦେଲା ।ଧିରେ ଧିରେ ସେ ନିଜକୁ ଖୋଜି ପାଇଲା । ହେଲେ ଅପୂର୍ବ ଶାନ୍ତି କାହିଁ ତ ମିଳୁନି ଭାବି ପୁଣି ସେଇ ସାଧୁ ବାବା ଙ୍କ ନିକଟକୁ ଗଲା । ସାଧୁ ବାବା କହିଲେ କଣ ନିଜକୁ ଖୋଜି ପାଇଲ । ସେ କହିଲା ହଁ ବାବା ପାଇଲି । ହେଲେ ଅପୂର୍ବ ଶାନ୍ତି କାହିଁ ନାହିଁ ତ । ତାହା ତୁମେ ନିଜେ ହିଁ ପାଇବ। ତୁମେ ଫେରିଯାଅ ।

     ସେ ଫେରିଆସି ନିଜ କର୍ତ୍ତବ୍ୟ କରେ , ତା ସହ ଅନ୍ୟର ମଙ୍ଗଳ କରିବାକୁ ଚେଷ୍ଟା କରେ । ଧିରେ ଧିରେ ତାକୁ ଖୁସି ଅନୁଭୂତ ହୁଏ । ସେ ତା ସାଙ୍ଗ ଆଦିଆ ପାଖକୁ ଯାଇ କହେ ସାଙ୍ଗ ଚାଲେ ଯିବା ଏଇ ପାଖ ଗାଁ ରେ ମେଳା ପଡ଼ିଛି ବୁଲିବାକୁ । ସେ କହିଲା ହଉ ଚାଲେ । ଦୁହେଁ ସାଙ୍ଗ ହେଇ ଗଲେ । ମେଳା ବୁଲିଲେ । କାର୍ତ୍ତିକ ମାସର ବାଲି ଯାତ୍ରା ସମସ୍ତଙ୍କର ପ୍ରିୟ । ସେଠି ଦୁହେଁ ମନ ଭରି ବୁଲିଲେ। ସେଠି ଆକାଶ ଦୀପ କେତେ ଲୋକ ବୋଇତ ପାଖେ ଯାଇ ଉଡାଉ ଥିଲେ । ତା ମନରେ ଭାରି ଇଚ୍ଛା ହେଲା । ସେ ଆଦିଆ କୁ କହିଲା । ଆଦିଆ କହିଲା ହଉ ଚାଲ୍ କିନ୍ତୁ ଜାଣିଛୁ ଆକାଶ ଦୀପ ଲଗାଇ ଯାହା ମାଗିବୁ ଉଡାଇଲା ବେଳେ ତାହା ସବୁ ମିଳିବ । ତା ମନେ ମନେ ସେ ଭାରି ଖୁସି କହିଲା ଆଜି ଅପୂର୍ବ ଶାନ୍ତି ମାଗିବି । ଯାଇ ନିଜ ରୋଜଗାର ରେ ଦୁଇଟା ଆକାଶ ଦୀପ ଆଣିଲା । ଗୋଟେ ତା ପାଇଁ ଆଉ ଗୋଟେ ଆଦିଆ ପାଇଁ ।

     ଆକାଶ ଦୀପ ଲଗାଇଲା କହିଲା ହେ ଆକାଶ ଦୀପ ମତେ ଅପୂର୍ବ ଶାନ୍ତି ଆଣି ଦିଅ। ସେଇଠୁ ଆଦିଆ କହିଲା ଆରେ ମୁଃର୍ଖ ଅପୂର୍ବ ଶାନ୍ତି ନିଜ ଭିତରେ ଥାଏ । ଆଉ କୋଉଠି ଖୋଜିଲେ ମିଳିବନି । ଆମେ ଯାହା କରନ୍ତି ତାହା ଅନ୍ୟ ର ମଙ୍ଗଳ ପାଇଁ ହେଉ କିନ୍ତୁ କେବେ ହାନି କାରକ ନହଉ ଯେବେ ଚାହାଁନ୍ତି । ସେବେ ଆମ ଅନ୍ତରରେ ଅପୂର୍ବ ଶାନ୍ତି ପ୍ରାପ୍ତ ହୁଏ । ତାହା କୋଉ ପଇସା ପତ୍ର , ଚାକ ଚକ୍ୟ, ବିଳାସ ବ୍ୟସନରେ ନଥାଏ । ତାହା ଥାଏ ନିଜର ପ୍ରତ୍ୟେକ କର୍ମରେ । ଆମେ ଯଦି ଅଳ୍ପରେ ଖୁସି ହୋଇ ପ୍ରତ୍ୟେକ ମୁହୂର୍ତ୍ତ କୁ ଖୁସିରେ ବଞ୍ଚି ପାରିବା । ହାନି ଲାଭ , ଭଲ, ମନ୍ଦ ସବୁ ଛାଡ଼ି ଉଚିତ୍ କର୍ମ କରିବା , ଆମ ପଥ ସଦା ସୂପଥ ରେ ହିଁ ଯିବ । ଯାହା ଦ୍ଵାରା ଆମ ନିଜ ସହ ଅନ୍ୟର ମଙ୍ଗଳ ହେବ । ସେଇଥିରେ ଅପୂର୍ବ ଶାନ୍ତି ମିଳିବ । ରାଧୁଆ କହିଲା ତେବେ ଆକାଶ ଦୀପ ଉଡେଇବା ଟା ମୋର ଯଥାର୍ଥ ହେଲା । ଅପୂର୍ବ ଶାନ୍ତି ମୋ ନିଜ ଭିତରେ ଥାଇ ସେ ଭ୍ରମିତ ଥିଲା , ଏଇ ଆକାଶ ଦୀପ ସହ ତୋ ପରି ଭଲ ସାଙ୍ଗ ଟେ ପାଇଁ ମୁଁ ଉଚିତ୍ ମାର୍ଗ ପାଇବା ସହ ଅପୂର୍ବ ଶାନ୍ତି ମତେ ପ୍ରାପ୍ତ ହେଲା । ଆଜି ତୁ ଜିତିଲୁ ମୁଁ ହାରିଲି ତଥାପି ଜୀବନର ଗୁଢ଼ ତତ୍ତ୍ଵ ଆଜି ବୁଝି ପାରିଲି । ଆମେ ଯାହା ଇଟସ୍ତଥ ହେଇ ଖୋଜି ବୁଲନ୍ତି ତାହା ପ୍ରକୃତରେ ଆମ ପାଖରେ ଥାଏ ଆଉ ତାହା ନିଜକୁ ପରଖିଲେ ହିଁ ମିଳି ଯାଏ ।

ବି: ଦ୍ର:- ସମସ୍ତଙ୍କୁ ଗୋଟିଏ ଛୋଟିଆ ବାର୍ତ୍ତା ଦେବା ଉଦେଶ୍ୱରେ ଆକାଶ ଦୀପ ଶୀର୍ଷକ ବାଛିଲି । ନିଜ ସହ ଅନ୍ୟ ର ମଙ୍ଗଳ କରନ୍ତୁ । ଭାଇ ଭାଇ ହେଇ ରୁହନ୍ତୁ । ଦୁନିଆଁ ସୁନ୍ଦର ଲାଗିବ। ବିଶେଷ କରି ଯେତିକି ମିଳୁଛି ସେଥିକିରେ ଖୁସି ହେଲେ ସବୁ ଭଲ ଲାଗିବ ଆଉ ଆମ ସହ ଅନ୍ୟ ମାନେ ବି "ଅପୂର୍ବ ଶାନ୍ତି" ଲାଭ କରି ପାରିବେ।