ୟୂରେକା

ନିରୋଳା ପ୍ରହରେ ବସି ଏକାନ୍ତରେ

ମନେ ମନେ କିଛି ଉକ୍ତି ଉଙ୍କିମାରେ

ଯୁକ୍ତିର ଶବ୍ଦ ଇଙ୍ଗିତରେ 

ସୁକ୍ତିର ଗୂଢ ଇଶାରାରେ ।

ପୁରୁଷ କ'ଣ ଖୋଳପା ବେଶ

ପୋଷାକ ପରିଚ୍ଛଦରେ ଆବୃତ ଜୀବକୋଷ

ଅବା ଅବ୍ୟକ୍ତ ଢ଼ାଙ୍କୁଣି ଘୋଡ଼ା ମଣିଷ ବଂଶ ।

କହିବା ବାହୁଲ୍ୟ

ପୁଅ ପିଲାକୁ ପୁରୁଷର ମୁକୁଟ ପିନ୍ଧେଇ

ଦାୟିତ୍ଵ କର୍ତ୍ତବ୍ୟର ଗେଣ୍ଡୁମାଳ ଜଡେଇ

ମୁରବି ପଣିଆର ସିଂହାସନରେ ବସେଇ

ସମସ୍ତେ ଆସ୍ଵସ୍ଥ ଚିନ୍ତାମୁକ୍ତ ।

ମାୟା ବନ୍ଧନର ବାଧ୍ୟବାଧକତା ଆଗେ

ଘର ପରିବାର ଗ୍ରାମ ସମାଜ 

ବଂଶ ବୁନିୟାଦି ନୀତି ଆବାଜ

 ପ୍ରାଥମିକତା ପ୍ରାସଂଗିକତା ବାଗେ ବୈରାଗେ ।

ଲାଗୁଥାଏ 

ପ୍ରାଚୀରତୁଲ୍ୟ ସଂସ୍କାର ପରମ୍ପରାର ବାହକ

ଅତୀତ ବଂଶାବଳୀର ବାହୁବଳୀ ଦାୟାଦ 

ଅଳି ଅର୍ଦ୍ଦଳି ସହୁଛି ହସି ହସି

ଆଶା ଆକାଂକ୍ଷା ପାଇଁ ଗଳଦଘର୍ମ ବେଶି

କାନ୍ଧରେ ବୋହି

ମୁଣ୍ଡରେ ମୁଣ୍ଡେଇ

ଥକି ଗଲାଣି ସେ କ୍ଳାନ୍ତ ନୟାନ୍ତ ପେଶି ।

କିନ୍ତୁ ମୋତେ ଲାଗେ

ଅଭ୍ୟନ୍ତରରେ ଅବିରତ ଚାପ

ଧରିରଖେ ଅମାପ ଅବ୍ୟକ୍ତ କୋପ

ଦରସିଝା ଗର୍ବ ଦର୍ପ ଅଭିମାନ

ଦେବାଳିଆ ଦୟନୀୟ ମାନ 

 ଦରପୋଡ଼ା ସମ୍ମାନ ।

ନିରୋଳା ବେଳାରେ ଆସି

ବିପଦେ ବିପତ୍ତି ସାଥେ ମିଶି

ବିଦାରି ଦିଅନ୍ତି 

ଝୁଣି ପକାନ୍ତି 

ଲହୁ ଲୁହାଣ କରି ଦିଅନ୍ତି 

ମାରାତ୍ମକ କୀଟ ପରି ପିଡ଼ା ଦିଅନ୍ତି 

ନୟନ ବେନି ଅଶ୍ରୁ ସଜଳ 

ପ୍ରକ୍ଷାଳନ୍ତି ଆମୂଳଚୁଳ ।

ଜାଣି ହୁଏନା

ଭୁଲ କେଉଁଠି ରହିଛି

ଦଣ୍ଡ ପୁରୁଷ ଜାତିକୁ କାହିଁକି ମିଳୁଛି

କଟୁକ୍ତିର କଟାକ୍ଷ

ବିକ୍ରୋକ୍ରିର ବୃଶ୍ଚିକ

ଗାଳି ଗୁଲଜର ଚାବୁକ 

ଆଘାତର କଣ୍ଟକ

ସୁଦିର୍ଘ ସପ୍ତଫେଣି ସାରଣୀ

କାହିଁକି କେଜାଣି ?

ମିଳିଗଲା ମୋତେ ସୂତ୍ର

ସମାଧାନ ପତ୍ର

ୟୂରେକା ୟୁରେକା ୟୁରେକା

ପାଇଗଲି ପାଇଗଲି ପାଇଗଲି ।

ନାରୀ ପୁରୁଷ ପରା ପ୍ରକୃତି ପୁରୁଷ

ଏକ ବୃନ୍ତେ ଖିଲି ଖିଲି

ଅର୍ଦ୍ଧ ନାରୀଶ୍ଵର ପୁରୁଷ ପୌରୁଷ

ଯୁଗେ ଯୁଗେ ଆସେ ଚାଲି ।

ମନନ ମନ୍ଦିରେ ହୃଦୟ ଆତ୍ମାରେ

ବିଚାର ବିମର୍ଶ ସାଥେ

ପୁରୁଷ କୌନ୍ଦ୍ରୀକ ନୀତିରେ କଳଙ୍କ

ଶେଷହେବ ଆମ ହାତେ ।

ଚିନ୍ତାରୁ ମୁକତି ଲଭିବ ସମାଜ

ରୋଗଜ୍ଵାଳା ଯିବ କମି

ନାରୀ ପୁରୁଷଙ୍କୁ ଯମଜ ମୁଦ୍ରାରେ

ମାନୁଥାଇ ସର୍ବକ୍ଷମି ।