ତମେ ଆଉ ମୁଁ

ଜହ୍ନରେ ଭାର ଦେଇ ଝୁଲ ତୁମେ ଫୁଲ ଭଳି,

ଧରାରେ ଭାରିହୋଇ ପଡିଛି ମୁଁ ପଥରଠୁ ବଳି।

କାହିଁକି କହୁଥିଲ ପ୍ରିୟା ଯେ ତୁମେ ମୋ ଦୁନିଆଁ,

ପରିରାଇଜକୁ ଆଦରିଲ ପରିବାରେ ଲଗେଇ ନିଆଁ ।

ଏ କୋଳାହଳରେ ଛାଡିଚାଲିଗଲ ଶାନ୍ତିର ଶୂନ୍ୟତାକୁ,

ଓଲ୍ହେଇ ଆସ ଦେଖିବ ବେଦନା କୋହର ଗଭୀରତାକୁ ।

ଚାଲିଗଲ ସିନା ସଜେ ଧୋବବସନେ ଫୁଲ କାଠରେ,

ଜୋସ୍ନାରେ ଆସି ଦେଖ କେତେ କଣ୍ଟା ମୋ ବାଟରେ ।

ବହୁତ ଖୁସି ଲାଗୁଚି ଦେଖି ତୁମକୁ ତାରକା ମେଳେ,

ମେଘ ପଛେ ଲୁଚି ଯାଅ ନଜର ଲାଗିଯିବ କାଳେ ।