ସପ୍ତରଙ୍ଗୀ ପ୍ରିୟା

ବିଲ ପାରି ହେଲେ ନଦୀ ପଠା ଦେଇ 

ଦିଶୁଚି ତାର ଗାଁ,

ସେଇ ଗାଁ ରେ ରୁହେ ମୋ ପ୍ରିୟା, 

ଦେଖିଚି ତାକୁ କେବେ କେତେ ବେଳେ କିନ୍ତୁ ଜାଣିନି ତାର ନାଁ l

ମେଳା ମଉଜ ରେ ପର୍ବ ପର୍ବାଣୀ ରେ 

କେବେ କେବେ ଦେଖା ହୋଇଯାଏ,

ହୃଦୟ ସ୍ପନ୍ଦନ କେଉଁ ଗତି ରେ 

କେଜାଣି ଆପେ ଆପେ ବଢିଯାଏ l

ଆଖିଟି ତାର ସରଳ ନିଷ୍ପାପ 

ଆଉ କିଛି ଲାଗେ ନାହିଁ ବେଶୀ, 

ଚାଲି ଗଲେ ଲାଗେ ହଂସଟେ ଯାଉଛି 

ଯେବେ ଫୁଲ ଟେ ଗଭା ରେ ଖୋସି l

କଥା ପଦ ଟିଏ ହେବି ତା ସହ 

ଏଥର ନିଶ୍ଚେ ଭାବିଲି,

ଯିବି ନିଶ୍ଚିତ ତା ଗାଁ ବୁଲି 

ଏ ବର୍ଷ ଆସିଲେ ହୋଲି l

ମନର ଡରକୁ ଛପାଇବା ପାଇଁ 

ରଙ୍ଗକୁ ମୁହଁରେ ବୋଳି,

ଗାଁର ଗୋଟିଏ ସାଙ୍ଗକୁ ନେଇକି 

ତା ଗାଁ ଆଡେ ଗଲି ଚାଲି l

କହିଲି ପ୍ରିୟା ମୁଁ ନିଶ୍ଚିତ ଆସିବି 

ତୋ ଗାଁ ତୋ ସାହି,

ରଙ୍ଗ ଲଗାଇବା ବାହାନେ 

ମନ କଥା ମୋ ତୋ କାନେ ଦେବି ମୁଁ କହି l

ଏ ହୋଲି ଦିନ ଯାଇ ତା ଗାଁ ପାଖେ 

ଗାଁ ଚାନ୍ଦିନୀ ରେ ବସି,

ଭାବୁଥିଲି କେବେ ସେ ଆସିବ

ମୋର ସପନ ପ୍ରେୟସୀ l

କିଛି ସମୟ ଅନ୍ତରେ 

ଫଗୁ ରଙ୍ଗ ସିକ୍ତ ହୋଇ,

ଆସିଲେ ପଲେ ତରୁଣୀ 

କିନ୍ତୁ କିଏ ମୋ ପ୍ରେମିକ ସେମାନଙ୍କ ଭିତରୁ 

ପାରିତ ନଥିଲି ଜାଣି l

ମନେ ପଡିଗଲା ସେଇ ଲମ୍ବା ବେଣୀ 

ତାର ଠୂନକ ଠୂନକ ଚାଲି,

ଲାଜେ ଡରି ଡରି ଆଡେଇ ଆଡେଇ 

ସେ ଯାଉଥିଲା ଚୂଲୁବୁଲି l

ତା ଘରଠୁ ଦୂର ରେ ଏକ ଗଛ ଉହାଡରେ 

ଛକି ବସିଥିଲି ମୁହିଁ,

ହାତ ଭିଡିଧରି ଡାକି ନେଲି ତାକୁ 

ଗଲା ବେଳେ ଗଛ ପାଖ ଦେଇ l

ସୁନା ପିଲାଟିଏ ପରି ସେ ଆସିଲା 

ଅଳ୍ପ ଡର ଲାଜେ ବେଶୀ,

ମୁହଁକୁ ତଳକୁ କରି ସେ ରହିଲା 

ଅଳ୍ପ ଅଳ୍ପ ଟିକେ ହସି l

ହାତ ପାଖେ ତାର ଫଗୁ ମେଞ୍ଚେ ନେଇ 

ମୁହେଁ ତାର ବୋଳି ଦେଇ,

ଅସୀମ ସାହସେ 

ମନ କଥା ତାର କାନେ ଦେଲି କହି l

ସହମତିର ନିରବ , ଲାଜେ ଜର ଜର 

ଭୂଇଁରେ ଗାରକୁ ଟାଣି,

କହିଲା ସେ କେଉଁ କାଳୁ ଅପେକ୍ଷାରେ ଥିଲି 

ତୁମେ ପାରିଲାନି ଜାଣି l

ସେଦିନ ପରଠୁ ଆମେ ଆତ୍ମୀୟତାରେ ବିଭୋର,

ପ୍ରେମେ ଲୀନ ଦୁଇ ପକ୍ଷି ପରି

ଚାଲୁଛୁ ସେବେଠୁଁ 

ପୁଣି ଚାଲୁଥିବୁ ଏ ଜୀବନରେ ରଙ୍ଗ ଭରି l