ସଂଜ ପରେ ଆସେ ରାତି

ସଞ୍ଜ ନଇଁ ଗଲେ ରାତିଟିଏ ଆସେ

ଅନ୍ଧାର ବିରାଜେ ଧରାରେ 

ଅପସରି ଯାଏ ସୁରୁଜ ଆଲୁଅ

ଆକାଶ ହସଇ ତରାରେ । 

ପକ୍ଷୀ କଳରବ ଥମିଯାଏ ଧୀରେ

ଦୂର ଆକାଶର ବୁକୁରେ 

ଜହ୍ନ ଆଲୁଅରେ ମୁହଁ ଦେଖେ ବସି

ଆକାଶଟା ନଈ ମୁକୁରେ । 

କି ସୁନ୍ଦର ଆହା ଜହ୍ନ ହସିଦେଲେ

ବୁଣିହୋଇ ପଡେ ଜୋଛନା 

କଢିମାନଙ୍କର ବଡ ହେବା ଲାଗି

ମନରେ ନଥାଏ ଶୋଚନା । 

ବିଲ ବେଣାପାଟେ ଶୁଭୁଥାଏ ଦୂରେ

ଶୃଗାଳମାନଙ୍କ ସଙ୍ଗୀତ 

ଗାଆଁ ଜନପଥ ଶୋଇବାକୁ ନିଦେ

ଦୂରୁ କରୁଥାଏ ଇଙ୍ଗିତ । 

ନିରିଜନ ରାତି ବଢୁଥାଏ ଧିରେ

ଚପଳ କିଶୋରୀ ପରିକା  

ଯେମିତି ବଢ଼ନ୍ତି ଲତାମାନେ ସବୁ

ପାଦ ଥାପି ଥିରି ଥିରିକା। 

ରାତି ସରମରେ ମୁହଁକୁ ଲୁଚାଏ

ଆଲୁଅକୁ ଦେଖି ଯେମିତି 

ନବବଧୂ ଟିଏ ମୁହଁକୁ ଲୁଚାଏ

ଝରକା ଫାଙ୍କରେ ସେମିତି । 

ଦିବସ ଶେଷରେ ସଞ୍ଜ ଆସିଥାଏ

ସଂଜ ପରେ ଆସେ ରାତି 

ଏଇ ନିୟମରେ ଯୁଗ ପରେ ଯୁଗ

ଚାଲୁ ଥିବ ସଦା ନିତି ।