ସ୍ନେହମୟୀ ଜନନୀ ମୋ ମାଆ

ମାଆ ତୋ ଆଶିଷ ଥିଲେ ମୋ ଉପରେ 

             ବିପଦ ଥାଏ ମୁଁ ମୁକ୍ତ,

ଅସୁବିଧା ମୋର ଉପୁଜେ ନାହିଁ 

             ବିମଳ ହୁଏ ମୋ ପଥ । 

ସରଗର ପୀୟୂଷ ପରି ମିଠା ଅଟେ 

             ତୋ ମମତାର ଡାକ,

ତୋ ଡାକ ଶୁଣିଲେ ଦେଖିଦେଲେ ତତେ

             ମେଣ୍ଟି ଯାଏ ମୋ ଭୋକ ।

ତତେ ଦେଖିଦେଲେ ହଜିଯାଏ ମୋ

            ଯେତେ ଥିଲେ ମନେ ଦୁଃଖ,

ମୋତି ମାଣିକ ନାହିଁ ଆବଶ୍ୟକ

            ଚାହେଁ କେବଳ ତୋ ସୁଖ ।

ତୋ କୋଳେ ଥାଇ ସୁଖ ମଣୁଥାଇ

            ଜାଣିନି ସଂସାର କ'ଣ,

ଜାଣିଲି ଯେବେ ତୋ ପାଇଁ ମୋ ସଂସାର

            ଭରିଲା ସାତ ସପନ ।

ସ୍ନେହରେ ତୁହି କଅଁଳ ହାତରେ 

            ଦେଲେ ଆଉଁସି ମୋତେ,

ଥିଲେ ଯେତେ ଅଶ୍ଳୀଳ କଷ୍ଟ 

           ଉଭେଇ ଯାଏ କି ସତେ ।

ମାଆ ତୋର ସ୍ନେହ ମମତାରେ କେବେ

             ନ ଥାଏ ଟିକେ ଛଳନା,

ବାଳୁତ ସନ୍ତାନ ଭାବି ସବୁ ଦୋଷ

            କ୍ଷମି ଥାଉ ତୁହି ସିନା ।

ତୋର ଦୁଃଖରେ ମୋର ଦୁଃଖ ମାଆ

            ତୋର ହସେ ମୋର ହସ,

ଆଜୀବନ ତତେ ସମ୍ମାନ ଦେବୀ ମୁ

            ରଖି ତୋର ମହାଯଶ ।

ଆର ଜନମେ କେତେ କରିଥିଲି ତପ

            ଜନମିଲି ତୋ କୋଳରେ,

ରାଗ ରୋଷ ମୋର ସହିଅଛୁ କେତେ

            ତୁହି ମାଆ ଏକା ଜଗତେ ।

ତୋର ବର୍ଣ୍ଣନା  ଅସୀମ ଅଟେ ଲୋ

            କିପରି  ବର୍ଣ୍ଣିବି ମୁହିଁ,

ରଚିଲ ମହିରେ ମାତୃ ସନ୍ତାନ ସମ୍ପର୍କ

           ଧନ୍ୟ ବିଧାତା ତୁହି ।