ମୋ ସ୍ନେହର ବନ୍ଧୁ

କିଛି ସାଙ୍ଗ ସ୍ମରଣୀୟ ଥିଲେ,

ସ୍ମୃତି ତାଙ୍କ ପୁରୁଣା ଥିଲା,

ଛୁଆଁ ଅଛୁଆଁର ଭେଦ ଭାବ ନାହିଁ,

ଜୀବନର ଅତୁଳନୀୟ ସମୟ ଥିଲା ।

ସାଥେ ଖାଇବାର ମଜା ଅଲଗା ଥିଲା,

କଥା କଥା କେ ମୁଖେ ହସ ପୁରିଉଠୁଥିଲା,

ରାଗିବା ଲାଗି ଉପହାସ କରେ,

ତଥାପି ସେଠି ଆନନ୍ଦର ମହକ ଥିଲା ।

ରାଗ, ରୋଷ କେତେ ଅଭିମାନ ଥିଲା,

ଅଳି ଅର୍ଦ୍ଦଳି କରି ମନାଉଥିଲା,

ତା ମୁଖ ଦର୍ଶନ ମାତ୍ରେକେ

ଖୁସି ତା ' ସାଥେ ଆରମ୍ଭ ହେଉଥିଲା ।

ସମୟେ ସମୟେ ଏ ଆଖି ତାକୁ ଖୋଜୁଥିଲା

ଝୁରି ଝୁରି ମନ ପୀଡିତ ହେଉଥିଲା,

ତାକୁ ଦେଖିଲେ ଉଜ୍ଜ୍ୱଳ ହୁଏ ନୟନ

ଏପରି ଏକ ମୋର ସ୍ନେହର ସାଙ୍ଗ ଥିଲା ।