ଶୀତରାଣୀ ମନକଥା

ଅସ୍ଥିର ତୁମର ମନ ଛୋଟରୁ ହୋଇ ବି ବଡ

ବର୍ତ୍ତମାନ ସବୁକିଛି ଭାବୁଛ କେମିତି ,

ଅବିଚଳ ମୋର ସ୍ଥିତି ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ ମୁଁ ଚିରନ୍ତନୀ

ଡାକ ତୁମେ ଶୀତରାଣୀ ମୁଁ ପରା ପ୍ରକୃତି ।

ଜଳେ ଯେବେ ତାପେ ଦେହ ପ୍ରଚଣ୍ଡ ସୂର୍ଯ୍ଯ କିରଣେ

କୁହ ତୁମେ ଋତୁ ନାମ ହେଉଅଛି ଗ୍ରୀଷ୍ମ ,

ମୃଦୁମନ୍ଦ ବହୁଥିଲେ ମଳୟ ଶାନ୍ତ ସମୀର

ଉଲ୍ଲସେ ପ୍ରାଣକୁ ତୁମ ମଧୁର ବସନ୍ତ ।

ବରଷିଲେ ଝରଝର କଳାମେଘ ନଦୀନାଳେ

ପୂରେ ଜଳ ଉପୁଜଇ କ୍ଷେତରେ ଫସଲ ,

କୂପିତ ମୋ ମନ ହେଲେ ସୃଷ୍ଟିହୁଏ ଝଡଝଞ୍ଜା

ବନ୍ଯା ବିଭୀଷିକା କରେ ମଣିଷକୁ ବିକଳ ।

ଭାବିପାର ତୁମେ ଭିନ୍ନ ଏକ ମୁଁ ଅଟେ ଅଭିନ୍ନ 

ସକ୍ରିୟ ମୁଁ ଅହରହ ସଜଗ ରହିଛି

ସମ୍ବେଦନା ଏକାତ୍ମତା ସମଭାବ ସହିଷ୍ଣୁତା

ସଞ୍ଚରୁ ଜୀବନ ମାତ୍ରେ ଏତିିକି ଚାହୁଁଛି ।