ହେ କାଳିଆ

ମନ ଯାଏ ଲାଖି ଦେଖି ଦୁଇ ଆଖି

ହେ ନୀଳାଚଳ ବିହାରୀ,

ପତିତପାବନ ନେତ ଉଡାଇଲ

ପତିତଙ୍କ ଦୁଃଖ ହରି l

ଏ କଳିଯୁଗରେ ନୀଳମାଧବରୁ

ଜଗନ୍ନାଥ ଅବତାର,

ପଲକ ବିହୀନ ଚକାନୟନରେ

ଦେଖୁଛ ସାରା ସଂସାର l

ମୁଁ ଛାର ମାତର କିରୂପେ ବର୍ଣ୍ଣିବି

ତୁମରି ଅନନ୍ତ ରୂପ,

ଅନଙ୍ଗ ଭଣଇ କଟେ ସର୍ବ ପାପ

ଦେଖିଲେ ଦାରୁ ସ୍ୱରୂପ l

ଦାସିଆ ବାଉରୀ ଯାଚି ଦେଲା ଫଳ

ହାତ ବଢେଇକି ନେଲ,

ବନ୍ଧୁ ମହାନ୍ତିକୁ ଅଯାଚିତ ଭାବେ

ଭୋଗ ଥାଳି ଯାଚିଦେଲ l

ଗୀତ ଗୋବିନ୍ଦର ଅଧୁରା ପଦକୁ

ତୁମେହିଁ ପୂରଣ କଲ,

କବି ଜୟଦେବ ଏ ବିଶ୍ୱରେ ଖ୍ୟାତ

ତୁମେ ତାଙ୍କୁ କରାଇଲ l

ବଳରାମ ଦାସ ସମୁଦ୍ର କୂଳରେ

ତିଆରିଲା ବାଲିରଥ,

ସେ ବାଲି ରଥରେ ତୁମେ ବିଜେକଲ

ଆହେ ପ୍ରଭୁ ଜଗନ୍ନାଥ l

ଭକ୍ତ ସାଲବେଗ ଆକୁଳେ ଡାକିଲା

ନନ୍ଦିଘୋଷେ ଥିବ ରହି,

ଭକ୍ତଙ୍କର ମାନ ରଖିଦେଲ ଆହେ

ତୁମେ ପ୍ରଭୁ ଭାବଗ୍ରାହୀ l

ମାଣିକ ନାମକ ଗଉଡ଼ୁଣୀ ଠାରୁ

କାଞ୍ଚି ଅଭିଯାନ ବେଳେ,

ରତ୍ନମୁଦି ଦେଇ ଦୁଇଭାଇ ଯାକ

ଦହି ସବୁ ପିଇ ଦେଲେ l

ଶ୍ରୀୟା ଚଣ୍ଡାଳୁଣୀ କି ତପ କରିଲା

ଦୟା କଲ ତାଙ୍କୁ ତୁମେ,

ମାଆ ଲଷ୍ମୀଙ୍କର ସେବାକାରୀ ରୂପେ

ପରିଚିତ ଧରାଧାମେ l

ଗୋଟିଏ ମାଟିରେ ମଣିଷ ଜାତିକୁ

ଗଢ଼ିଅଛ ପ୍ରଭୁ ତୁମେ,

ଆଜିର ସମାଜେ ଲଢ଼ି ମରୁଛନ୍ତି

ଦେଶ, ଜାତି, ଧର୍ମ ନାମେ l

ଜାତି ଭେଦଭାବ ନିବାରଣ ପାଇଁ

ଦାରୁବ୍ରହ୍ମ ରୂପ ନେଲ,

ଶବର ବ୍ରାହ୍ମଣ ସମ୍ପର୍କକୁ ଯୋଡି

ସେବା କାର୍ଯ୍ୟ କରାଇଲ l

ପ୍ରତିଟି ଯୁଗରେ ପ୍ରତି ଅବତାରେ

ପତିତ ଉଦ୍ଧାର ପାଇଁ,

ମଣିଷ ଜାତିକୁ ଶିକ୍ଷା ଦେଉଅଛ

ମାନବର ହିତ ପାଇଁ l

ତଥାପି ବୁଝୁନି ଆଜିର ମଣିଷ

ବାଟ ବଣା ହୋଇଅଛି,

ବିନାଶ ଆଡକୁ ମୁହଁ କରିଲାଣି

ଉପାୟ କରହେ କିଛି l

କରୁଛି ଦଇନି ଏତିକି ମାଗୁଣି

ଦୟାକର ଆମ୍ଭ ଠାରେ,

ମହାବିନାଶ ରୁ ଏ ଧରା ତଳକୁ

ତୁମ୍ଭେ ହେ ଉଦ୍ଧାର କର l