ଶୀତ କାଳ ଶୋଭା

ଶିଶିର ର ଅନ୍ତେ ଆସଇ ମରତେ

ସୁଶୀତଳ ଶୀତ କାଳ 

ତୁହୀନ ଧାରଣ କରି ଜନ ମନ

ହରଇ ଉର୍ବୀ ଚଞ୍ଚଳ ।

ରଜନୀ ରେ ହିମ ହୁଅଇ ପତନ

ପ୍ରଭାତେ ଶିଶିର ଶୋଭା 

ବର୍ଣ୍ଣିଳ ମଞ୍ଜୁଳ ଦିଶଇ ଧବଳ

ଶିଶିର ବିନ୍ଦୁ ର ଆଭା ।

ଦିପ୍ତ ଅରୁଣିମା ପରଶେ ଲାଳିମା

ମଣ୍ଡିତ ଧୁମ୍ର ପଟଳ

ପରା ଏ ପ୍ରତୀତ ହୁଏ ନିପତିତ 

କାକର କଣା ସକଳ ।

ଅତପ ଉତ୍ତାପ ବୃଦ୍ଧି ରେ ଅମାପ

ଆଭା ଉକୁଟି ଉଠଇ

ମୁକୁତା କେରାରେ ଖ ଚିତ ପରା ଏ

ଧରଣୀ ରାଣୀ ଶୋଭଇ । 

ଘାସ , କ୍ଷେତ , ବିଲ, କେଦାର ସକଳ

ବନ , ଉପବନ , ରାଜି

ଶିଶିର ବିନ୍ଦୁ ର କମ୍ର ଧୂମ୍ର ଧାର

ବିଧୌତ ସୁଷମା ସୃଜି ।

ମନୋଜ୍ଞ କାନ୍ତି ରେ ଭାବୋଦ୍ମ।ଦ କରେ

ଦରଶକ ମନ ପ୍ରାଣ

ଶୀତ କାଳ ଶୋଭା କେଡେ ମନ ଲୋଭା

ତୋଳଇ ନାନା ସ୍ପନ୍ଦନ  ।