ଶୀତ ଆମ ମିତ

ହେମନ୍ତ ଋତୁରେ ପ୍ରକୃତି ସୁନ୍ଦରୀ ହାରା ଭରା ମନୋମୟ,

ରୂପେ ବିଭାସିତ ହୋଇ ଧାନକ୍ଷେତ ହୋଇ ଉଠିଛି ଅଥୟ;

କାହିଁ ଥିଲା ଲୁଚି ଶୀତ,

ସହସା ଧରା ରେ ପ୍ରବେଶ ହୋଇଲା ଗାଇ ଗାଇ ପ୍ରେମ ଗୀତ ।।

ତା ପ୍ରେମ କୁହୁଡି କାକର ଜାଲରେ ବାନ୍ଧିଲା ଜୀବ ଜଗତ,

ପରାହତ ସର୍ବେ ତା ଶୀତଳ ପ୍ରେମେ ରାତିସାରା ଛଟପଟ;

ସକାଳ କଅଁଳ ଖରା,

କାକର ଦେହରେ ପଡି ଚକମକ ଲାଗଇ ଆହାକି ତୋରା ।।

ଷୋରିଷ ଫୁଲର ହଳଦୀଆ ଦେହ ଉପରେ କାକର ବିନ୍ଦୁ,

ସୂରୁଯ କଅଁଳ ପରଶେ ଝଟେକେ ହୀରା ମୋତି ସୁଧା ବିଧୂ;

ପାଚିଲା ଧାନର ମେଣ୍ଟା,

ଫଳମୂଳ ଭରା ଶୀତ ସକାଳରେ ଗୁରୁ ବାର ଲକ୍ଷ୍ମୀ ପୂଜା ।।

ଶୀତେ ସଉଖିନ ପୋଷାକେ ଧନାଢ୍ୟ ବ୍ୟକ୍ତି ସଜବାଜ ହେଲେ,

ଗରୀବ ବାପୁଡା ଉହ୍ମେଇ ନିଆଁ ରେ ରାତି ବସି କାଟୁଥିଲେ;

ସବୁଠି ଶୀତର ଦାଉ,

ଏଡେ ସେ ନିର୍ଦୟ ଶୀତ ନଛାଡଇ ଧନୀ କି ଗରୀବ ହେଉ ।।

ତାର ପରାଭବେ ହାରିଯାଇ ସର୍ବେ ଶରଣ ମାଗିଲେ ଯାଇ,

ଶୀତ ତୁ ଆମର ମିତ ବୋଲି କହି ତାହାକୁ ଆଦରି ନେଇ;

କରିଲେଣି ବଣଭୋଜି, 

ଶୀତ ଆମ ମିତ ତାପାଇଁ ଜଗତ ଆନନ୍ଦରେ ଗଲେ ମଜି ।।

ଶୀତ ହେଲା ଆରେ ମିତର ଭାଇ ସେ ବାଟରେ କାଠ କଣ୍ଢେଇ,

ଉଷୁମ ଟାଣୁଛି ଗୀତ ଗାଉଅଛି ଶୀତ କୁ ପିଠିରେ ବୋହି;

ନେବାକୁ ଆସିଛି ପରା,

ସକାଳ ର ସୂର୍ଯ୍ୟ ଆହାକି ସୌନ୍ଦର୍ଯ୍ୟ କୁହୁଡି ଭିତରେ ଖରା ।।