ସବୁଜ କିରଣ

ଧରିଛ ମୋତେ

ହୀରା ଭଳି

ଉଜ୍ଜ୍ୱଳ ପାଣିରେ

ମୋର ମନେ ଅଛି

ସୂର୍ଯ୍ୟ କିରଣରେ କେମିତି

ଟିମଟିମ କରେ

ବାଜପକ୍ଷୀର ଡେଣା

ଅଗଣିତ ସ୍ମୃତିକୁ

ଦେଖିବା ଭଳି ବାରମ୍ବାର

ଚାରିଟି ଶବ୍ଦ ସ୍ମୃତିର

ପ୍ରେରଣା ଦିଏ

ସ୍ୱପ୍ନ ଗୁଡିକର ସୌନ୍ଦର୍ଯ୍ୟ

ଶୃଙ୍ଖଳାକୁ

ଜୀବନରେ କିନ୍ତୁ

ଆସେ ଗୋଟିଏ କଥା ମନକୁ

କେହି ବିଜେତା କାହା

ପାଇଁ କିଛି କରନ୍ତି ନାହିଁ

ପ୍ରେମ ଜିତିଥାଏ ପୁଣି

କେବେ ହାରିଥାଏ

ଯେଉଁଠି ସୂର୍ଯ୍ୟ

ଆଲୋକକୁ ଢାଲ ହୋଇ

ରହିଥାନ୍ତି ଗଛ ଗୁଡିକ

ଖୋଜି ଚାଲି ଆସେ ମୁଁ

ସେଇ ଛାଇରେ ବସି 

କିଛି ଲେଖିବାକୁ

ନିଜେ ନିଜର

ନିର୍ମାଣ କରିନାହୁଁ କି

ଅଭୟାରଣ୍ୟ

ଯେଉଁଠି ପବନର ଅନୁକମ୍ପା

ଫୁସଫୁସ କରେ ଆମ

ପଥରରେ ଖୋଦିତ

ନାମକୁ

ସବୁଜ ରଙ୍ଗ ଠାରୁ

ପ୍ରେମ ଧଳା ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ

ପ୍ରତ୍ୟେକ ରଙ୍ଗରେ

ରଙ୍ଗା ହୋଇଛି

ଅନ୍ଧାରରୁ ଆଲୋକ

ସବୁଜ କିରଣରେ

ଯେବେ ସବୁ

କୁହାଯାଏ ଓ କରାଯାଏ

ତେବେ ମୁଁ ମାନୁଛି ଯେ

କଳା ମାଧ୍ୟମରେ

କେତେ ପ୍ରକାରର ନିଶ୍ୱାସ

ନେବାରେ ଅଛି ଆଶା