ସାଗରକୁ ପତ୍ର

ହେ ମୋର ପ୍ରିୟତମ! ପ୍ରାଣପ୍ରିୟ ! ପ୍ରିୟ ସଖା !ନୀଳ ପାରାବାର

ଅନ୍ତରୁ ଲେଖୁଛି ପ୍ରଣୟ ପତ୍ର ମୋ କର ହେ ସ୍ୱୀକାର ।

କେମିତି ଅଛ ମୋ ପ୍ରଣୟ ପୟୋଧି, ପ୍ରେମ ସିନ୍ଧୁ,ରତ୍ନାକର 

ତୁମ ଦରଶନ ପାଇଁ ସଖା ସଦା ବ୍ୟାକୁଳିତ ମନ ମୋର ।

କେତେ ପ୍ରେୟସୀର ପ୍ରିୟତମ ତୁମେ,ବାନ୍ଧିଛ ହୃଦୟ ଡୋର

ରଖିଛ କି ମନେ ଏ ପ୍ରିୟତମାକୁ ହୃଦେ ଯା କରିଛ ଘର ?

ସ୍ମୃତି ସାଗର ରେ ବୁଡି ରହି ମୁଁ ଯେ ବିରହ ରେ ଲୁହ ଢାଳେ

ଜଣା ନାହିଁ ପୁଣି ଘଟିବ କି ସେ ଅପୂର୍ବ ସଂଯୋଗ କେବେ ?

ମନେ ଅଛି ମୋର ଆଜି ବି ଆମ ମିଳନର ପ୍ରଥମ ମୁହୂର୍ତ୍ତ 

ଦୂରେ ବସି ନିରେଖୁଥିଲି ତୁମ ସୁନୀଳ କାୟାର ସୌନ୍ଦର୍ଯ୍ୟ ।

ଚୁପି ଚୁପି କରି ବିଚି ତୁମ ଆସି ଚୁମିଗଲା ମୋ ପୟର

ସ୍ୱର୍ଗୀୟ ପ୍ରେମର ଶୀତଳ ସ୍ପର୍ଶେ ଶିହରିତ ତନୁମନ ମୋର ।

ତେଜି ସବୁ ଲଜ୍ଜ୍ଯା ବଢିଗଲା ପାଦ ତୁମ ଅଭିମୁଖେ ପ୍ରିୟ

ପିନ୍ଧେଇଲ ମୋତିମୁକ୍ତା ସାଥେ ଅଭୀଷ୍ଟ ତୁମ ବାହୁ ଅଳଙ୍କାର ।

ଦୃଢ ଆଳିଙ୍ଗନେ ଅଚେତ ପ୍ରାୟ ମୁଁ ଭୁଲିଗଲି ସବୁକିଛି

କହିବାର ଥିଲା କେତେ କଥା ମୋର ରହିଗଲା ସବୁ ବାକି ।

ଅଧାରେ ରହିଲା ମିଳନ ଆମର ଅଧରେ ହୃହୟ କଥା

ଅଧାରେ ଅଧାରେ ଅଧୀର ମନ ଉପଷମ ପାଇଁ ଅଧୁରା ବ୍ୟଥା

ଅପେକ୍ଷି ବସିଛି ମିଳନ ସୁଯୋଗ ଅସୀମିତ ଆଶା ରଖି

ସପ୍ରେମେ ସମାପ୍ତ କରୁଛି ଲିଖନ ,ଇତି ତୁମ ଦୂରଦେଶୀ ସଖି ॥