ରେ ପୁଷ୍ପ ତୁହି

କୋମଳତାର ପ୍ରାଙ୍ଗଣରେ ହୃଦୟର ଦୁଃଖ,

ହରିନେଉ କ୍ଷଣିକରେ ଆହା ତୋ ମହକ ।

ମନରେ ସତେଜତା ଭରୁ ଭାବର ବଣିକ,

ପୁଷ୍ପରାଗ କଳ୍ପନା ରେ କବିର ସମ୍ପର୍କ ।

ପ୍ରେମଭରା ରୂପକଳ୍ପ ହୃଦୟେ ସ୍ୱପ୍ନରାଜି,

ଅନନ୍ୟା ଶୁଭ ସମ୍ଭାରେ ପୁଲକ ତୁ ସାଜି ।

ବିଭୁକୃପା ବଳେ ଧନ୍ୟ ଆହାରେ ପୁଷ୍ପରାଜି,

ଚେତନାରେ ଭରା ବାର୍ତ୍ତା ମହକେ ବିରାଜି ।

ଅଭିଯୋଗ, ଅଭିମାନ କେବେ ନାହିଁରେ ତୋର,

ବାର୍ତ୍ତା ହୋଇ ମହକ ତୋ ବାସେ ନିରନ୍ତର ।

ପ୍ରଭୁଙ୍କର ଗଳାହାର ତ,କେବେ ମଣିଷର,

ଦୁଃଖ, ସୁଖ ଭାବ ନାହିଁ ଦିବ୍ୟ ଚେତନାର ।

ମଧୁମୟ ଲଳିତ୍ୟ ଭରା ନିଃଶବ୍ଦ ଗୁଞ୍ଜନ,

ରଙ୍ଗମଖା ଅନ୍ୟପାଇଁ ସମ୍ଭାର ପାର୍ବଣ ।

ପ୍ରେମ, ପ୍ରଣୟର ଧାରେ ଅନୁରାଗ ସାନିଧ୍ୟର,

କବିର କଳ୍ପନା ସାଜି ସ୍ମୃତିର ରୂପକାର ।

ରୂପମୟୀ ବର୍ଣ୍ଣବିଭା ବିବଶତା ସମୀପରେ,

ଫଗୁଭରା ଅଳସୀଲୋ ପବିତ୍ର ଓଁ କାରେ ।

ପୂର୍ଣ୍ଣକଳି ଅଳିନାହିଁ ପ୍ରସ୍ଫୁଟିତ ଧରାରେ,

ନିସର୍ତ୍ତ ବାର୍ତ୍ତା ନବଉଷା ଆଗମନରେ ।