ପଥର

ରଖିଲ ତ' ଅସୂର୍ଯ୍ୟପଂଶ୍ୟା କରି

ତମ ରଂଗ ଉଆସର

ସାତ ସିନ୍ଦୁକରେ ,

ସାତ ତାଳ ପାଣି ଆଉ

ସାତ ତାଳ ପଙ୍କର

ନିବୁଜ ଫରୁଆ ଭିତରେ ।

ସାଇତିଲ ଶୋଭନୀୟ ସୁଷମାର ଶୌର୍ଯ୍ୟ

କମନୀୟ କୁମାରୀ କୌମାର୍ଯ୍ୟ,

ତମ ଉଗ୍ର କାମନାର ଚରିତାର୍ଥ ପାଇଁ

କାଳେ କାଳେ କଲ ମୋତେ ଅର୍ଘ୍ଯ ।

ଏବେ ଦେଖ ! ମୋର ଲାଲ ରକ୍ତ

କେମିତି ତରଳି ଯାଉଛି

ଉତ୍ତପ୍ତ ଲାଭା ପରି ରାଜ ରାସ୍ତା ଧାରେ ,

ତମ ସିନ୍ଦୁକରେ ସଯତ୍ନରେ ବଂଧା ଥିବା

ମୋର କମନୀୟ କୁମାରୀ କୌମାର୍ଯ୍ୟ

କେମିତି ଭୂଲୁଣ୍ଠିତ ହେଉଛି

କାମନାର ଲୋଲୁପ ବହ୍ନିରେ ।

ନିରବଚ୍ଛିନ୍ନ ମୋ ରକ୍ତରେ ତର୍ପଣ

ତମ ଆଦିମ ଅଭ୍ୟାସର

ଚିରାଚରିତ ପ୍ରଥା,

ନା' ... ମୋ ପାଇଁ କେଉଁଠି ଅଛି

ସୁରକ୍ଷିତ ସ୍ଥାନ ?

ନା' କେଉଁଠି ମୁଁ ନିଜେ ସୁରକ୍ଷିତା ।

ତମ ବିଶାଳ ପ୍ରାଚୀର ଘେରା

ରଂଗୀନ ଉଆସ,

ନା' ସହର - ଜନପଦ

ନା ' ଛାତ ନଥିବା ବିସ୍ତୃତ ଆକାଶ !!

କେଉଁଠି ବି' ନୁହେଁ ନିରାପଦ

ନେବାପାଇଁ ଶାନ୍ତି ରେ ନିଃଶ୍ବାସ ।

ପରାକ୍ରମୀ ରାବଣର ଥିଲା ବି' ବିବେକ

କରିନାହିଁ କେବେ ଦୁଃସାହସ

ଉଲଗ୍ନ କରିବାକୁ ସତୀ ଅଙ୍ଗବସ୍ତ୍ର

ତଥାପି ମୃତ୍ୟୁ ଦଣ୍ଡେ ହୋଇଛି ଦଣ୍ଡିତ ,

ଦ୍ରୌପଦୀର ବିବସନା ଲାଞ୍ଛନା ନିମନ୍ତେ

କୁରୁକୂଳ ସବଂଶେ ନିପାତ ।

ଏବେ କିନ୍ତୁ ଏଠି ସେଠି

ସବୁଠି କପଟୀ ଇନ୍ଦ୍ର

ମଦମତ୍ତ ନିଷ୍ଠୁର କାମାନ୍ଧ,

ଅହଲ୍ଯା ଧର୍ଷଣ ପରେ

ଫିଙ୍ଗି ଦ୍ୟନ୍ତି ରାଜ ରାସ୍ତା ପରେ

ନାରୀର ରକ୍ତାକ୍ତ କବନ୍ଧ ।

ରାସ୍ତାପରେ ଗଡୁଥିବା

ରକ୍ତାକ୍ତ ନାରୀର ଦେହ

ପଥର ପାଲଟେ

ପଡି ରୁହେ ଯୁଗ ଯୁଗ ପାଇଁ ।।

ଭକ୍ତ ଚରଣ ମଲ୍ଲ

ନେମ୍ବରା, କେନ୍ଦ୍ରାପଡା