ପ୍ରେମ ନୁହେଁ ପ୍ରହେଳିକା

ତୁମ ନୀରବତା ଦିଏ କେତେ ବ୍ୟଥା ,

ଅକଥନୀୟ ତା' ଜ୍ୱାଳା

ଅଗ୍ନି ଉଦ୍ଗିରଣେ ଦହି ଦେଇଯାଏ

ମୋ' କୋଣାର୍କ ଭଗ୍ନଶିଳା ।

ମୋ' କୋଣାର୍କ ନୁହେଁ ଶିଳା କଙ୍କରର

ନିର୍ଜୀବ ସୂର୍ଯ୍ୟ ମନ୍ଦିର

ରକ୍ତ,ମାଂସ ,ଲୁହଲହୁରେ ତିଆରି ,

ଘର୍ମାକ୍ତ କରେ ଶରୀର ।

କାନ୍ଦୁଛି କୋଣାର୍କ ସେ ଉଦ୍ଗିରଣରେ

ଲୁହ ତା'ର ଦିଶୁନାହିଁ

ନୀରବତାଭରା ନିର୍ବାକ୍ ଚାହାଣି

କେତେ କଥା ଯାଏ କହି ।

ଅସ୍ତିତ୍ୱ ମୋହର ବିକ୍ଷିପ୍ତ ,ବିଲୁପ୍ତ 

ଅଚିରେ ହୁଏ ସଂକ୍ଷେପ

ବ୍ୟକ୍ତିତ୍ୱର ବୃଥା ବିଦ୍ରୁପରେ ମିଳେ

ଅର୍ଦ୍ଧବିସ୍ତୃତ ଆକ୍ଷେପ

ନୀରବତା ପାଇଁ ଦୋଷ ଦେଉନାହିଁ ,

ସମୟ ହିଁ ସ୍ୱାର୍ଥପର

ପରିସ୍ଥିତି ପୃଷ୍ଠ ଅଯଥା ଅତିଷ୍ଠ ,

ସାଥୀ ବୋଧେ ବିଦ୍ରୁପର ।

ତୁମ ପାଦେ ଯେବେ କଣ୍ଟାଟିଏ ଲାଗେ ,

ମୋ' ବକ୍ଷକୁ ଦିଏ ଚିରି

ତୁମ ନୟନର ଅଣଦେଖା ଅଶ୍ରୁ

ମୋ' ଆଖିରୁ ଯାଏ ଝରି ।

ଝରି ଯାଉଥିବା ଅମାନିଆ ଲୁହ

ବହଳେ ବିଦଗ୍ଧ କରେ

ତୁମରି ପାଖକୁ ଟାଣି ନେଇଯାଏ

କେବେ ମୋର ଅଗୋଚରେ ।

ତୁମେ ସିନା ରୁହ ନିରବେ ମଉନେ ,

ମୁଁ ପାରୁନି ଜମା ରହି

ମୁଁ ମାତ୍ର ତପସ୍ୟା , ତୁମେ ତପସ୍ୱିନୀ ,

ରହିବି କି ଭିନ୍ନ ହୋଇ ।

ଭିନ୍ନକ୍ଷମ ନୁହେଁ ଶରୀର ଦୃଷ୍ଟିରୁ

ମାନସିକତା ମନ୍ଥର

ତୁମ ନୀରବତା ଆଙ୍କି ଦେଇଯାଏ

ଅବର୍ତ୍ତୁଳ ବତିଘର ।

ତୁମ ବତିଘର ସୂକ୍ଷ୍ମ ,ସାଙ୍କେତିକ ,

ମୋ' ବତିଘର ବର୍ତ୍ତୁଳ

ତୁମ ନୀରବତା ଭାଙ୍ଗିଯିବ ଯେବେ ,

ସୀମା ହେବ ସମତୁଳ ।

କୁହ ପ୍ରିୟା , ତୁମେ ରହୁଛ କାହିଁକି

ନିଃଶବ୍ଦେ ନିରବତାରେ

ବରଂ ବାଣ୍ଟିଦିଅ ସେ ଗୁପ୍ତ ଯନ୍ତ୍ରଣା

ପିଇବି ଅନାୟାସରେ ।

ପ୍ରେମ ନୁହେଁ ପ୍ରଜ୍ଞାହୀନ ପ୍ରହେଳିକା ,

ସଂଜ୍ଞା ତା' ସଂଯମଶୀଳ

ବିଜ୍ଞାନ ବି କୁହେ ପ୍ରେମ ତ ଅମର ,

ସୂକ୍ଷ୍ମ ,ପ୍ରତିକ୍ରିୟାଶୀଳ ।