ପର୍ବତର ଶେଷ ଯାତ୍ରା

ବିଶାଳ, ମହାମେରୁ ମୋ ଶରୀର

କେତେ ଯେ ଜୀବନ ମୋ ଠାରେ 

ବାସ କରନ୍ତି, ନିଜର ବଂଶ ବିସ୍ତାର କରି 

ପ୍ରକୃତି ଓ ପୁରୁଷ ଙ୍କ ମଧ୍ୟରେ ଥିବା 

ମାନ ଦଣ୍ଡ କୁ ସନ୍ତୁଳିତ କରି ସ୍ରୁଷ୍ଟି ର 

ପରିଭାଷା ଓ ନିୟମ କୁ ଗତିଶୀଳ 

କରିବାରେ ସକ୍ଷମ ହୁଅନ୍ତି।

 

ହେଲେ, ଆଜି ମୁଁ ନିଜେ କ୍ଷତାକ୍ତ, କ୍ଷୟ ଶିଳ, 

ଓ ଜୀବନ ର ଶେଷ ଯାତ୍ରା ପଥରେ,

ଯାନ୍ତ୍ରିକ ଶକ୍ତି ପ୍ରୟୋଗ ରେ ମୋ ସହିତ ଜଡିତ 

ଜୀବନ ଉତ୍ପୀଡ଼ନ ହୋଇ, ମୋ ଅଙ୍ଗାଙ୍ଗୀରୁ ଉତ୍ ଖନନ 

ଲୌହ ଓ ରକ୍ତ, ଦେଶ ଓ ସାମାଜ ର ସାମୂହିକ ବିକାଶ

ପାଇଁ ତତ୍ପର। 

ସେଇଥିପାଇଁ ତ ମୁଁ ତ୍ୟାଗୀ ଓ ମୋ ଶରିର ରେ ଆଶ୍ରିତ 

ଜୀବନ ଗୁଡିକ ମଧ୍ଯ ମୋ ରି ପଥ ଅନୁଚର।

 

 କିନ୍ତୁ ପ୍ରଶ୍ନ ଉଠେ ମନରେ ଶେଷ ନିଶ୍ଵାସ ପୂର୍ବରୁ,

 ମୋ ପରି ଅନେକ ତ୍ୟାଗୀ ଙ୍କ ପରେ 

 ହଜାରେ ବର୍ଷ ରେ 

ପ୍ରକୃତି ଓ ମାନବ ସମାଜ ସନ୍ତୁଳିତ ରହିବ ତ ?