ନିଦାଘ କାଳ

ନିଦାଘ ଡାକଇ ବରଷାକୁ ପୁଣି

ମାଟି ବେଉଷଣ ନିଦାଘେ ହୁଏ

ଷଡ଼ଋତୁ ମଧ୍ୟେ ମୁଖ୍ୟ ଏକ ଋତୁ

ସଭିଙ୍କ ଜୀବନେ ଆସି ଯେ ଥାଏ |

ପରବ ପର୍ବାଣୀ ଋତୁକୁ ନେଇ ଯେ

ଜୀବନ ବଂଚିବା ଇସାରା ଦିଏ

ହେଲେ ଏ ନିଦାଘ କେତେ ସାଙ୍ଘାତିକ

ଯନ୍ତ୍ରଣା ଦଗ୍ଧ ଯେ ମଣିଷ ହୁଏ ।

ନିଦାଘ କାଳ ତ କାୟା ବିସ୍ତାରୁଛି

ଅନ୍ୟ ଋତୁଙ୍କ ର ଆୟୁଷ କମେ

ଅଗ୍ନି ବରଷୁଛି ଆକାଶରୁ ପରା

ଜୀବନ ତ ଏଠି ଯନ୍ତ୍ରଣା ଭୋଗେ ।

ନିଦାଘ କାଳ ତ ଦିନୁ ଦିନ ତାର

ପ୍ରକୋପ ବଢ଼ାଏ ବିନା ଦ୍ବିଧାରେ 

ଖରା ନୁହେଁ ପରା ଅଗ୍ନିର ବରଷା

ସତେ ପ୍ରତିଶୋଧ ନେଉଛି ସିଏ |

ଏ ନିଦାଘ କାଳ ଦେଖି ମନେ ଭୀତି

ଅଂଶୁମାନ ସତେ ରାଗି ଅଛନ୍ତି

ବୃକ୍ଷ ଲତା ଠାରୁ ମଣିଷ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ

ସର୍ବେ ହନ୍ତସନ୍ତ ହେଉ ଯେ ଛନ୍ତି ।

ନିଦଘେ ମଣିଷ ଅବସ୍ଥା ନିରେଖି

ସତେ ସୂର୍ଯ୍ୟଦେବ କହୁ ଅଛନ୍ତି

ନିଜ ହାତେ ଜିହ୍ବା ନିଜେ ତୁ କାଟିଛୁ

କିଏ ଅଛି କହ ତୋ ପ୍ରତି ବାଦୀ !

ବଂଚିବା ପାଇଁ କି ସଂଚିବା ଶିଖିଲୁ

ପ୍ରକୃତିର ମାନ ରଖିଲୁ ନାହିଁ

ନିଜ ସ୍ୱାର୍ଥ ପାଇଁ ରେ ମଣିଷ ଜାତି

ପ୍ରକୃତିକୁ କଲୁ ଟାଙ୍ଗରା ଭୂଇଁ ।

ସୂର୍ଯ୍ୟଦେବ ତାଙ୍କ ପ୍ରଚଣ୍ଡ କିରଣେ

ସତେ ଦେଉଛନ୍ତି ଚରମ ଶାସ୍ତି

ମଣିଷ କି ସତେ ବୁଝୁଛି ଏ କଥା

ତା ପତନ ବେଳା ଆସି ଯାଇଛି ।

ନିଦାଘେ ମିଳୁନି ପଥିକକୁ ଛାୟା

ଜଳ ଉତ୍ସ ଆଜି ଶୂନ୍ୟ ଗରଭା

କେବେ ପଶି ଆସେ ଅଶାନ୍ତ ନିଦାଘ

କାଳ ବୈଶାଖୀ ଟା ଦୁଆରେ ଉଦ୍ଭା |

ଦିନୁ ଦିନ ପରା ନିଦାଘ ହେଉଛି

ପ୍ରତିଶୋଧେ ସତେ କିରଣ ଭରା

ଅଗ୍ନି ଅସ୍ତ୍ର ଧରି ଶୋଭାଯାତ୍ରା କରେ

ଜୀବନ ପାଇଁ କି ନାହିଁ ସାହାରା ।

ତାପ ର ପାରଦ ବଢ଼ି ବଢ଼ି କୁହେ

ହେ ମଣିଷ ଜାତି ସଜାଗ ହୁଅ

ବେଳ ଥାଉ ଥାଉ ନିଜ ଭୁଲ୍ ବୁଝି

ସୁଧାରିବା ପାଇଁ ଆଗେଇ ଯାଅ ।