ନବ ଜୀବନ

ମୃତ୍ୟୁର ମୁକ୍ତ ମୁଖଶାଳାରେ 

ମୁକ୍ତିର ମାନସାଙ୍କ 

ଜୀବନର କାନଭାସ୍ ରେ କାହିଁକି 

ମରଣର ଚିତ୍ର ଆଙ୍କ ।

ନିଃଶ୍ୱାସ ଯଦି ନିସ୍ବ ହେଉଛି

ଛାଡ଼ିପାର ଦୀର୍ଘଶ୍ବାସ

ଗରଳକୁ ବାଛ କାହିଁକି ଆବୋରି

କ୍ଷଣିକର ଅବଶୋଷ ।

ଜଠରେ ଯାହାର ଥିଲା ଆଶ୍ରା ତୋର

ସ୍ୱର୍ଗ ଯାହାର କୋଳ

ଆଶାଦୀପ୍ତ ସେଇ ଜନନୀ ଆଖିରେ

ଅନ୍ଧକାର କିଆଁ ବୋଳ ।

ଯାହା ହାତ ଧରି ଚାଲିଲେ ପଥେ ତୁ

ପୁଲକର ପୁଷ୍ପ ହସେ

ପିତାଙ୍କ ଆଦର ଅନାଦରି କିଆଁ

ବାଛି ନେଉ ମୃତ୍ୟୁ ଶେଷେ ।

କଷ୍ଟ ଯନ୍ତ୍ରଣାର କଣ୍ଟକିତ ପଥେ 

ଚାଲିବା ଯଦିଓ ବାଧେ

ସେଇ ବେଦନାର କାଉଁରୀ ପରଶ

ମନେ ମନୋବଳ ବାନ୍ଧେ ।

ବିଷାଦ ବାରିରେ ଯଦିଓ ଭିଜୁଛି

ଅବାରିତ ଏବେ ମନ

ସୁଖର ଶ୍ରାବଣ ଫେରିଲେ ହୋଇବ

ବିଭୋର ତୋର ସ୍ପନ୍ଦନ ।

ମୁଠାଏ ଗରଳ ରଜ୍ଜୁ ଡୋର ତତେ

ଭେଟି ଦେବ ଯବନିକା

ମୁହୂର୍ତ୍ତକ ଧୈର୍ଯ୍ୟେ ଅତିକ୍ରମିବୁ ତୁ

ପତନର ବିଭୀଷିକା ।

ଅବସାଦ ତୋର ଅସରନ୍ତି ନୁହଁ

ହେବ ତା' ଉପସଂହାର

ମନ ଆକାଶେ ତୋ ସକାଳ ଆସିବ

ଘେନି ଆଲୋକ ଆଶାର ।

ପରିତ୍ୟାଗ କରି ବିଧ୍ଵଂସ ନ ଯାଇ

ଆତ୍ମସମାପ୍ତିର ପଥେ

ଆତ୍ମବିଶ୍ୱାସେ ତୁ ଅଗ୍ରଣୀ ହୁଅ

ନବ ଜୀବନର ସାଥେ ।