ମୁଁ ର ମହ୍ଲାର

ମୋର ବୋଲି କିଛି ନାହିଁ

କିଛି ବି ନଥିଲା

ହାତକୁ ଆସିଲା କିଛି

ପୁଣି ଚାଲିଗଲା ।

ମୁଁ ତ ନଥିଲି କିଛି

ଶୂନ୍ ଟିଏ ଥିଲି

କାଳ ସାଥେ ଯୁଝି ଯୁଝି

ରୂପ ପାଇଗଲି।

ମୁଁ ଏକ କଳ୍ପିତ ସତ୍ତା

ଅଳୀକ ଅସାର

ସମୟ ଯାହାକୁ କରେ

କିଛି ଧୁଳି

ଆଉ କିଛି ଝାଳ।

ତଥାପି ଶୁଭୁଚି କାହା

ଉତ୍ତପ୍ତ ହୁଂକାର

ଦେହର ଧନୁରେ ତୋଳି

ଲୁବ୍ଧକ ଟଂକାର ।

କାହାର କୁହାଟ କହେ

ଏ ମୋର ଏ ମୋର

ଅଙ୍ଗାରକୁ ଜାଳୁଥାଏ

କୃପଣ ଶୃଙ୍ଗାର ?

ଅୟୁତ ଅତୃପ୍ତିଭରା

ଶୋଷଟିଏ ଫିଙ୍ଗି

ନିଥର ହ୍ରଦର ନିଦ

ଦେଉ ଥାଏ ଭାଙ୍ଗି ?

ଏଇ ବୋଧେ ସେଇ ମୁଁ

ଯାହା ଅବଶେଷ

ଟୋପେ କାକରରେ ଭିଜା

ମୁଠାଏ ପାଉଁଶ।

®ନରେନ୍ଦ୍ର କୁମାର ଆଚାର୍ଯ୍ୟ/୨୦୧୮