ମୋ ଜନମ ଭୂଇଁ ମାତା

ଯୁଆଡ଼େ ଯାଉ ଯେଉଁଠି ଥାଉ

   ମନେ ପଡ଼େ ଯା'ର କଥା,

ହୃଦ ମନ୍ଦିରେ ଯା' ପ୍ରତିଛବି

   ଗାଅଇ ଅତୀତ ଗାଥା;

ସେ ମୋ ଜନମ ଭୂଇଁ ମାତା,

ତା ପାଦେ ନଇଁଯାଏ ମଥା।

ଯାହାର କ୍ଷେତ, ବଣ, ପର୍ବତ

   କାଶତଣ୍ଡୀ ନଦୀପଠା,

ଛପର ଘର ମଠ ମନ୍ଦିର

   ଛୁଟିଆସେ ହରିକଥା;

ସେ ମୋ ଜନମ ଭୂଇଁ ମାତା,

ତା ପାଦେ ନଇଁଯାଏ ମଥା।

ବର ଓହଳ ତାଳ ତମାଳ

   ପଣସ ଓ ଆମ୍ବ ତୋଟା,

 ପୋଖରୀ ଜଳ କଇଁ, କମଳ

   ତୋରା ଯା'ର ବର୍ଣ୍ଣ ଛିଟା;

ସେ ମୋ ଜନମ ଭୂଇଁ ମାତା,

ତା ପାଦେ ନଇଁଯାଏ ମଥା ‌।

ଭୁଲିବି ନାହିଁଁ ଯା କୋଳ ମୁହିଁ

   ସେ ଯେ ଦୀପ ମୁଁ ସଳିତା,

ଜଳିଛି ଯହିଁ ଏନ୍ତୁଡି ନିଆଁ

  ଜଳିବ ପୁଣି ମୋ ଚିତା;

ସେ ମୋ ଜନମ ଭୂଇଁ ମାତା,

ତା ପାଦେ ନଇଁଯାଏ ମଥା।