ମମତାମୟୀ ମାଆ

ମମତାମୟୀ ସେ ସାଗରଠୁ ବଡ଼

     ଗମ୍ଭୀର ଆକାଶ ପରି,

ସ୍ରଷ୍ଟା ସେ ସୃଷ୍ଟିର ସତ୍ୟ ଚିରନ୍ତନୀ

      ଅମାପ ଶକତି ଧାରୀ |

କେତେବେଳେ ପତ୍ନୀ କେତେବେଳେ ଭଗ୍ନୀ

     କେବେ ସନ୍ତାନର ମାଆ,

କେଉଁ ଉପାଦାନେ ଗଢ଼ା ସେ ହୋଇଛି

      ହେବାକୁ ସଂସାରେ ସାହା |

ଧନ ଦଉଲତେ ଖୁସି ହୁଏ ନାହିଁ

     ଖୁସି ହୁଏ ଶିଶୁ ହସେ,

ଓଠରୁ ସତେ କି ସ୍ୱର୍ଗର ଅମୃତ

      ଅବାରିତେ ଝରି ଆସେ |

କଅଁଳ ଶିଶୁର କ୍ରନ୍ଦନର ଭାଷା

      ବୁଝେ ସେ ନୀରବେ ଚାହିଁ,

ତୋଳିନେଲେ ତାକୁ ନିରଵୀ ଯାଏ ସେ

      ମାଆର ପରଶ ପାଇ |

ଆଖିରେ ତାହାର ଅନନ୍ତ ଯୁଗର

      ସେନେହ ସଞ୍ଚିତ ସତେ,

ସନ୍ତାନ ପାଇଁ ଯେ ଭରା ଶ୍ରାବଣର

       ଅସରା ମମତା ବର୍ଷେ |

ସନ୍ତାନ ଦୁଃଖରେ ଦୁଃଖୀ ହୁଏ ସଦା

       ସୁଖେ ତାର ଖୁସି ହୁଏ,

ଜୀବନେ କେବେ ବି କୁଣ୍ଠିତ ହୁଏନି

       ସର୍ବସ୍ୱ ତା ତୋଳିଦିଏ |

ନିଜ ରକ୍ତ ମାଂସେ ଗଢେ ସେ ଯାହାକୁ

       ଜୀବନ୍ତ କଣ୍ଢେଇ କରି,

ସବୁ କଷ୍ଟ ସହେ ତା ପାଇଁ ସମଗ୍ର

       ଜୀବନଟା ଯାଏ ସରି |

ଜନନୀ ହୋଇ ସେ ଜନ୍ମ ଦେଇଥାଏ

       ମାଆ ହୋଇ ପାଳିଥାଏ,

ସନ୍ତାନ ପାଇଁ ସେ ଜୀବନଟା ସାରା

       ମମତା ବୁହାଇ ଥାଏ |