ମିତା ପାଇଁ କବିତା

ଶବ୍ଦର ଯନ୍ତ୍ରଣାରୁ ଯେଉଁଠି ମୋ ମୋହମୁକ୍ତି ଘଟେ

ସେଇଠି କାହିଁକି ମିତା ! ସବୁଥର ତୁମକୁ ମୁଁ ଭେଟେ

କବିତାକୁ ଯେତେ ଦିଏ ଶବ୍ଦରେ ମୁଁ ଚରମ ଚୁମ୍ବନ

ତମେ ଦିଶ ତୃପ୍ତି ପରେ ନୂଆ ଏକ ଅତୃପ୍ତ ଆହ୍ବାନ ।

କବିତାର ଶେଷରେ ବି ଆଉ ଏକ ଆରମ୍ଭ ହିଁ ଥାଏ

ତୁମକୁ ଦେଖିଲେ ମିତା ! ଏଇକଥା ବୁଝାପଡିଯାଏ

ତେଣୁ ତ ଗୋଟିଏ ପରେ ଗୋଟିଏ ମୁଁ କବିତାରେ ଅଛି

ଶବ୍ଦର ଗରଳ ପିଇ ନିଃଶବ୍ଦର ଜୀବନ ଜୀଉଁଛି ।

ଶବ୍ଦର ସମୁଦ୍ର ଭେଦି ଯେତେଥର ମୁଣ୍ଡ ମୁଁ ଟେକିଛି

ନିଃଶ୍ବାସ ମାରିବା ଆଗୁ ପୁଣି ସେଇ ସମୁଦ୍ରେ ଡୁବିଛି

ଡୁବିଲେ ମରଣ ନୁହେଁ,ନିଃଶ୍ବାସରେ ନାହିଁ ବି ଜୀବନ

ଜୀଇବା ମରିବା ଖାଲି ମିତା..ମିତା..ମିଠା ସମ୍ମୋହନ ।

ମନେ ଅଛି ତମେ ଦିନେ ଦେଇଥିଲ ଆଞ୍ଜୁଳାଏ ମଲ୍ଲୀ

ସେ ମହକ ଶୁଝୁଥିବି ଯନ୍ତ୍ରଣାରେ ଯୁଗଯୁଗ ଧରି !