ମହକୁ ମହକରାଶି କବିତା ଦେହରୁ

କବିମାନେ ମନୋବଳେ ସାଜ ମହାମେରୁ

ମହକୁ ମହକ ରାଶି କବିତା ଦେହରୁ ।

କଳେବର ଭାବ ରସେ ହେଉ ରସାଣିତ 

ଶବଦ ବିଭାରେ ପୁଣି ସେ ଅନୁରଣିତ ।

ବିବାହିତା କନ୍ୟାଟିଏ ସୁନ୍ଦର ଯେପରି

ପିନ୍ଧାଇ ଶବ୍ଦ-ଗହଣା ଦିଅ ବିଦା କରି ।

ଓଠ ଛୁଇଁ ଝରି ପଡୁ ଖିଲିଖିଲି ସହ

ବିତରି ଦେଉ ଯେତେକ ତାହାଠି ସୁବାସ ।

ଶିକ୍ଷଣୀୟ ନାନା ବର୍ତ୍ତା କରିକି ବହନ

ଉଭା ହେଉ ଦୃଷ୍ଟି ପଥେ ରୂପେ ଭିନ୍ନ ଭିନ୍ନ ।

ମୁଗ୍ଧ କରୁ ମନ-ପ୍ରାଣ ତାହାର ପରଶ

ଚିନ୍ତା ଚେତନାର ହେଉ ନୂତନ ଉନ୍ମେଷ ।

ସକଳ ଭାବନା ହେଉ ସମାଜର ହିତ 

ପ୍ରଚେଷ୍ଟାର ସାଜ ପିନ୍ଧି ବଢ଼ାଅ ମହତ ।

ସମାଜ ପରିବର୍ତ୍ତନେ ପ୍ରେମ-ପୁଷ୍ପାଞ୍ଜଳି

ଢାଳ ପ୍ରତି ଅଞ୍ଚଳରେ ହରଷକୁ ତୋଳି ।

ଯେତେ ମହକି ଉଠିବ ଆପଣା ଦେଶରେ

ବାସ ଛୁଟାଇ ପାରିବ ବିଦେଶ ମଧ୍ୟରେ ।

ସୃଷ୍ଟି ସହ ସ୍ରଷ୍ଟା ତା'ର ହୋଇ ମହକିତ

ଆନ ନେତ୍ର ଖୋଲି ନିଶ୍ଚେ ମରତେ ଜୀବିତ ।