ମୋ କବିତା

କେବେ ଯେ ଆସିଥିଲା 

ଆସି ପରିଚିତ ହେଲା

ଏକ ଛବିଳ ପୁସ୍ତକର 

ବର୍ଣ୍ଣିଳ ଫର୍ଦ୍ଦରୁ ମନେ ନାହିଁ ।

ସମ୍ପର୍କ ଏତେ ନିବିଡ ନୁହେଁ

ସେ ହଜିଯାଏ ,

ସମୟର ଭଉଁରୀରେ

ମୁଁ ବି ଭୁଲିବାରେ ଲାଗେ ।

ପୁଣି କେଉଁ ଅଜଣା ତିଥିରେ

କାହା କଅଁଳ ଛୁଆଁରେ

ଝଲସି ଉଠେ ଅଙ୍କୁରଟିଏ

ବିଜନ ବନଭୁମି ମୁଖରିତ ହୁଏ ।

ମୋ ମନ ଆକାଶ ଆଚ୍ଛନ୍ନ

ହୃଦୟ କନ୍ଦରରେ 

ଶବ୍ଦର ଲୁଚକାଳି ଖେଳ

ଭଲ ଲାଗେ, ଭାରି ଭଲ ଲାଗେ ।

ଦିନେ ତ ଲିଭିଯିବ

ଏ ଜୀବନର ଦୀପ

ଚାଲିଯିବେ ସ୍ଥାବର ଜଙ୍ଗମ

ଝରିଯିବ ଗଛରୁ ପତ୍ର ।

ହେଲେ ସେ ରହିଥିବ

ଆଶେପାଶେ ମୋର

ଯେପରି ସେ ବନ୍ଧୁ

ଅସରନ୍ତି ଜନ୍ମର ।