ମାନବିକତା

ଜନମ ହୋଇଛେ ଭାରତ ମାଟିରେ  

ଦିନେ ବୋଇଯିବା ଲିନ,

ଅଭିନୟ ସାରି ଫେରିବାକୁ ହବ

ରଖିବାକୁ ହବ ଚିହ୍ନ ।

ଏ ପୁଣ୍ୟ ଭୂମିକୁ ଆସିଛନ୍ତି କେତେ

ମହାନ ମହାପୁରୁଷ,

ଜୀବନ ଆମର ଦୁର୍ଲଭ ହେଇଛି

ଶୁଣି ତାଙ୍କ ଗାନ ଯଶ ।

ଗାନ ଯଶ ଶୁଣି ବଦଳି ଯାଇନି

ଏ ନବ ଯୁବ ସମାଜ,

ଶିକ୍ଷା ଦୀକ୍ଷା ଆଜି ମଳିନ୍ନ ପଡ଼ିଛି

ସାଜିଛି ଘୃଣ୍ୟ ରାକ୍ଷସ ।

ହିନ୍ଦୁ ମୁସଲମାନ ଶିଖ ଖ୍ରୀଷ୍ଟିଆନ

ଏ ଦେଶର ଭଉଣୀ ଭାଇ,

ହଜିଯାଇଛି କି ଏ ମାନବିକତା

ନମ୍ର ଆଦରତା ନାହିଁ ।

ନୁହେଁ ଶକ୍ତିହୀନ ଅବଳା ନୁହଁନ୍ତି

ତଥାପି ଡରୁଛିନାରୀ,

ବିକୃତ ମସ୍ତିକ ଆଜିରଯୁବକ

ସାଜିଛି ମ ମାନସାହାରି ।

ଯୁବତୀ ମହିଳା ଧର୍ଷଣ ହୁଅନ୍ତି

ଶିଶୁକନ୍ୟା ନାବାଳିକା,

ନାରୀର ସୁରକ୍ଷା ହଜିଯାଇଛି କି

ବାସ୍ନା ନାହିଁ କାହିଁ ପାଇଁଙ୍କା ।

ବିଶ୍ୱାସ ହଜିଛି ଭରସା ଉଡିଛି

ଉଦାର ପଣିଆ ନାହିଁ,

ଗଳିରେ କନ୍ଦିରେ ଦୁଷ୍କର୍ମ ଚାଲିଛି

ରୋକିବାକୁ ବେଳ ନାହିଁ ।

ଧର୍ମ ନିରପେକ୍ଷ ଆମ ହିନ୍ଦୁସ୍ତାନ

କଡା ଆଇନି ଶାସନ,

ସଂଗ୍ରାମ କରୁଛି ନାରୀ ଏଠି ଆଜି

ବଞ୍ଚାଇବା ପାଇଁ ମାନ ।

ଏ ପୁଣ୍ୟ ଭୂମିର ବିକୃତ ସନ୍ତାନ

ଭୁଲିଯାଅ ନାହିଁ ତୁମେ,

ନାରୀ ଆମ ମାଆ ନାରୀ ହିଁ ଭଉଣୀ

ତାହାର ସନ୍ତାନ ଆମେ ।

ଏ କି ଅଭିନୟ କି ରଖିବ ଚିହ୍ନ

ପୁଣ୍ୟ ଭାରତ ମାଟିରେ,

ଦୁଷ୍ମର୍ମ ଧର୍ଷଣ ସଂସ୍କୃତି ନୁହେଁ ସେ

ଲେଖିବ ମାନସ ପଟରେ ।

ନାରୀ ଅତ୍ୟାଚାର ନାରୀ ନିର୍ଯ୍ୟାତନା

ଥମି ଯିବ ସେହି ଦିନ,

ନାରୀ ମୋର ମାଆ ନାରୀ ମୋ ଭଉଣୀ

ଯେବେ ପଡୁଥିବ ମନ ।