ମାଆ

ଗରଭ ଠାରୁ ସେ ଭୂମିଷ୍ଠ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ

କେତେ ଯେ ବେଦନା ସହେ ,

କୁଆଁକୁଆଁ ରାବ ଶୁଣି ଶିଶୁଟିର

ଦରଦ ପାଶୋରି ଯାଏ ।

ଶୈଶବ କାଳର ଅଳି ଅଝଟକୁ

ସବୁ ସହି ସହି ଯାଏ ,

ପଢିବା ବୟସ ଆସିଲେ ପିଲାର

ପ୍ରଥମ ଗୁରୁଟି ସିଏ ।

ନୀଳକଣ୍ଠ ସମ ବିଷ ପାନ କରି

ଅମୃତ ଧାରା ପରଶେ ,

ଧୈର୍ଯ୍ୟ ସାହସ ମନେ ଭରି ଦେଇ

ମଧୁର ବଚନ ଭାଷେ ।

ସନ୍ତାନର ସୁଖ ଶାନ୍ତି ପାଇଁ ସଦା

ଉତ୍ସର୍ଗିତ ମନ ନେଇ,

ସ୍ନେହ ମମତାର ବାତ୍ସଲ୍ୟ ପ୍ରେମରେ

ବାନ୍ଧି ଦେଇଥାଏ ସେହି ।

ତା ଶୁଭ ଆଶିଷ ପୁଣ୍ୟ କରମରୁ

ସନ୍ତାନ ଉନ୍ନତି ହୁଏ,

ଜନ୍ମ ଜନ୍ମ ହୋଇ କେତେ ଜନ୍ମେ ନେଲେ

ତା ' ଋଣ ଶୁଝିବ କିଏ ।।

ସେହି ସ୍ନେହମୟୀ କରୁଣାମୟୀକୁ

ହତାଦର କରେ ଯିଏ,

ତା'ର ପରିବାର ହେବ କି ଉଜ୍ଜ୍ଵଳ

ବୁଝୁଛି ଏକଥା କିଏ ।

ଉଷାରାଣୀ ପଣ୍ଡା