ମାଆ

ନଅ ମାସ ତୁହି ଗର୍ଭେ ରଖିଥିଲୁ

କେତେ ଦୁଃଖ କଷ୍ଟ ସହି |

ସେହି ଉପକାର ମୋ ଜୀବନ ଥିବା ଯାଏ

ମାଆ କେବେବି ଭୁଲିବି ନାହିଁ ||

ମୁଁ ନ ଶୋଇଲେ ଲୋରୀ ଗିତ ଗାଇ

ସୁଏଇ ଦେଉ ଥିଲୁ ତୋ କୋଲରେ |

ନାହିଁ ଏଠି ମୋର ଭାଇ କି ଭଉଣୀ

ମାଆ ଅନାଥ ମୁଁ ଏଇ ଦୁନିଆରେ ||

ଛୋଟ ଥିଲା ବେଲେ ଚାଲିବା ଶିଖେଇ ଥିଲୁ 

 ମୋ ହାତକୁ ଧରି ତୋ ହାତେ |

କାହିଁକି ମୋ ହାତ ଛାଡି ଦେଲୁ ଆଜି

ମାଆ ଏଇ ଅନ୍ଧକାରମୟ ପଥେ ||

ତୁ ଥିଲା ବେଲେ ସ୍ନେହ ମମତାରେ

ମତେ ଗେଲ କରୁଥିଲୁ କେତେ |

ଭୋକ ହେଲେ ମତେ ଜାଣି ପାରୁଥିଲୁ

ପାଖରେ ଥାଇ ଖୁଏଇ ଦେଉଥିଲୁ ମତେ ||

ମୁଁ ଆସିଲା ପରେ ଧରଣୀ ବକ୍ଷରେ

ତୋ ସ୍ତନ ରୁ କ୍ଷୀର ପିଆଉ ଥିଲୁ |

କାହିଁକି ଆଜି ମତେ ଛାଡି ଦେଇ

ମାଆ ପୁଣି ସରଗକୁ ଚାଲିଗଲୁ ||

ତୁ ଗଲା ଦିନୁ ଭୋକ ବି ଲାଗୁନି

ମତେ ଲାଗୁଅଛି ଛିନା ଛିନା |

ଏ ଦୁନିଆରେ କେମିତି ବଞ୍ଚିବି

ମାଆ ତୋ ସ୍ନେହ ମମତା ବିନା ||

କାହାକୁ କହିବି ମୋ ଦୁଃଖର କଥା

ଏଠି ତ ମିତ୍ର ବି ଶତ୍ରୁ ହୁଏ |

ଭାଇ ଭାଇ ଏଠି ନୁହେ କେହି କାହାର

ଧନ ପାଇଁ ନିଜ ସ୍ତ୍ରୀ କୁ ବିକି ଦିଏ ||

ଲକ୍ଷାଧିକ ଜନସଂଖ୍ୟା ମଧ୍ୟରେ

ମୁଁ ଏକୁଟିଆ ଅନାଥ ଆଜି |

କିଏ ଶିଖେଇବ ମତେ ଦୁନିଆର ଚଳିବା

କେମିତି ଜିତିବି ଜୀବନର ବାଜି ||