ମା’ ତୋ ହାତର ସ୍ପର୍ଶରେ

ସତରେ ମା’

କି ଜାଦୁ ଅଛି କେଜାଣି

ତୁମ ବାସନ ମଜା ,ଘର କାମକରା, ବେଶର ବଟା

ଯାବତିୟ କର୍ମ ଜଞ୍ଜାଳରେ ରାତିଦିନ ଅବିଶ୍ରାନ୍ତ

ମାନଚିତ୍ରରେ ବିଛେଇ ହୋଇ ପଡିଥିବା ରେଖା ସବୁ ପରି ଦିଶୁଥିବା

ଫାଟେଳି ନୁଖୁରା ହାତ ଦୁଇଟିରେ ।

ତା'ରି ସ୍ପର୍ଶରେ କାହିଁ ଉଭାନ ହୋଇଯାଏ

ମୋ ମନର ପ୍ରତିଟି ଦୁଃଖ ଓ ଯନ୍ତ୍ରଣା

ଦିନ ତମାମର ସବୁ ମାନସିକ ବୋଝ

ଲାଗେ ଯେମିତି ଏକା ସାଙ୍ଗରେ ଓହ୍ଲେଇ ପଡେ

ପୁଣି ବିଶ୍ରାମ ଲୋଡୁଥିବା ମୋ ସର୍ବାଙ୍ଗ ଶରୀର

କୋଉଠୁ କେଜାଣି ଶତ ସିଂହର ବଳ ପାଇ ଯାଏ ।

ଆଉ ମୁଁ

ଫେରିଯାଏ ଧୀରେ ଧୀରେ

ମୋର ସେଇ ଅତୀତର ପିଲା ଦିନକୁ

ଆଉ ସାଜି ଯାଏ ସବୁ କିଛି ଭୁଲି ତୁମ ଠାରେ

ତୁମ ସେଇ ଜିଦିଆ , ଅବୁଝା ଚଗଲା ପୁଅଟେ

ଯିଏ ଖେଳୁଥିଲା ,ହସୁ ଥିଲା

କେତେ ଯେ ପିଲାଳିଆମି ଆଉ ଦୁଷ୍ଟାମିର

ସୀମା ରେଖା ପାର କରିଯାଉଥିଲା .।

ହେଲେ ତୁମେ

ସବୁ କିଛିକୁ ସହି ଯାଇ ହସି ଦଉଥିଲ

ପୁଣି ମୋ ମୁଣ୍ଡକୁ ତୁମ କୋଳରେ ଥୋଇ

ବୋଲି ଦଉଥିଲ ତୁମ ଅସରନ୍ତି ସ୍ନେହ ,ପ୍ରେମ ଆଉ ମମତା

ଏଇ ହାତରେ ।

ସତରେ ମା’

ଆଜି ପୁଣି ଫେରିଯିବାକୁ ଇଚ୍ଛା ହୁଏ

ସେଇ ଅତୀତର ପିଲା ଦିନକୁ

ତୁମ ସେଇ ଚିରା ପଣତ କାନିର ଛାଇକୁ

ସେଇ ସ୍ନେହ , ପ୍ରେମ ଆଉ ଭଲପାଇବାରେ ଭରପୁର

ନାଆ ନ ଥିବା ଆମ ଟିକି ରାଇଜକୁ

ଯଉଠି ଥିବ ତୁମେ

ଆଉ ତୁମ କୋଳରେ ମୋ ମୁଣ୍ଡ ରଖି

ଶୋଇ ପଡିଥିବି ମୁଁ

ସେମିତି ଚିର ନିଦ୍ରାରେ

ଯେ ଯାଏଁ କୋଳେଇ ନ ନେଇଛି ମୃତ୍ୟୁ ମୋତେ ।

ମା’ଙ୍କ ଚରଣ କମଳରେ

B_K_S