କଟର କେଁ

ଶ୍ରାବଣ ମାସରେ ଝିମି ଝିମି ବର୍ଷା

    ଘୋଟିଛି ମେଘ ଅନ୍ଧାର

ସାରୁ ଗଛ ମୂଳେ ବେଙ୍ଗ ଓ ବେଙ୍ଗୁଲି

    କରୁଛନ୍ତି କେଁ କଟର ।

ବେଙ୍ଗୁଲିକୁ ଚାହିଁ କହୁଅଛି ବେଙ୍ଗ

   ସାରୁ ଗଛ ପତ୍ର ତଳେ

କେଡେ ଚମତ୍କାର ତୋଳିଛି ଦଇବ

   ଛତା ଆମରି ମୁଣ୍ଡରେ ।

ଆମେ ସାହୁକାର ଜଳସ୍ଥଳ ବାସୀ

   ଉଭୟଚର ପରାଣୀ

କୀଟ ଓ ପତଙ୍ଗ ପୂର୍ଣ୍ଣ ଏ ମେଦିନୀ

   ଭରପୂର ପେଟପାଣି ।

ଝଡ଼ି ଓ ବରଷା ହୋଇଲେ ଅଧିକ

   ପୂରେ ଗଡିଆ ପୋଖରୀ

କୋଳାହଳେ ଆମେ ଆନନ୍ଦ ମନରେ

  ଦିଅନ୍ତି ସଂସାର ମେଲି ।

ତୁମେ ରଜା ହୁଅ ମୁଁ ହୁଏ ରାଣୀ

   ଥାଟବାଟ ପାଟ ପ୍ରଜା

ଆମେ ରଡ଼ି ଦେଲେ କମ୍ପଇ ମେଦିନୀ

   କୁହ କେଡେ ସତେ ମଜା ।

ଆମ ବାହାଘରେ ଘଡଘଡି ଶବ୍ଦେ

  ବାଜଇ ବାଇଦ ବାଜା

ଜାଳଇ ବିଜୁଳି ଆଲୋକ ରୋଷଣୀ

  ସବୁଜିମା ସାଜସଜ୍ଜା ।

କହେ ବେଙ୍ଗ ରଜା ଆହେ ଭାଗ୍ୟବାନ

  ଆମ ଖେଳା କୁଦା ଡିଆଁ

ସବୁକିଛି ନୁହେଁ ଆମରି ଅଧୀନ

  ବିଚିତ୍ର ଏଇ ଦୁନିଆଁ ।

କାଳସର୍ପ ପରି କୁଟିଳ ସମୟ

  ଝପଟି ଆସଇ ମାଡ଼ି

ଗିଳିଦିଏ ଜୀବ ଜଗତ ପରାଣ

  ପାରେ ନାହିଁ କିଏ ଏଡି ।

ପାଣିର ଫୋଟକା ପରାଏ ଜୀବନ

  ଛାଇ ଆଲୁଅର ଖେଳ

ସୁଖ ଆଉ ଦୁଃଖ ମାନସିକ ସ୍ଥିତି

  ବେଗ ଗତି ନୁହେଁ ସ୍ଥିର ।

ଆଜି ସାହୁକାର କାଲିକୁ ଫକୀର

   କିଏ ବଡ଼ ଅବା ସାନ

ହଜିଗଲେ ପ୍ରାଣ ମୁଠାଏ ପାଉଁଶ

   ପଞ୍ଚ ତତ୍ତ୍ୱେ ପ୍ରାଣୀ ଲୀନ ।

ବୃଥା ରାଜପଦ ଗର୍ବ ଅହଙ୍କାର

   ନ ବାନ୍ଧୁ ଅଳିଆ ବସା

କୃପାର ସାଗର ପରମ ଈଶ୍ଵର

   ପାଦପଦ୍ମ ସା ଭରସା ।

  -----------------------