କବିତ୍ଵର ପ୍ରଣୟ

ରାତ୍ରିର ନିଃଶବ୍ଦ ପ୍ରହରରେ,

ସମଗ୍ର ପୃଥିବୀଟା ଶୋଇଗଲା ପରେ,

ଦେଖାଦିଅ ତୁମେ ମୋ ମାନସପଟ୍ଟରେ,

ଧରାଦିଅ ମୋ ହୃଦୟର ପ୍ରତିଟି ସ୍ପନ୍ଦନରେ,

ସହଜରେ ଆଙ୍କି ହୋଇଯାଅ ମୋ କଲମ ମୂନରେ,

କାହିଁକି ତୁମେ ଏତେ ଭଲପାଅ,

ମୋ’ର ଏକାନ୍ତ ଉପସ୍ଥିତିକୁ,

ନିବୁଜ କୋଠରୀର ନିଃଶବ୍ଦ ପରିଧିକୁ…

ଢାଳି ଦେଇଥାଅ ଅବାରିତ ସ୍ନେହର ବାରିକୁ,

ଆପ୍ୟାୟିତ କର ପୁଣି ଶବ୍ଦର ସଂଭାରରେ,

ବନ୍ଧା ପଡିଯାଏ ମୋ କବିତ୍ଵର ହୃଦୟ,

ତୁମ ଚିରନ୍ତନୀ ପ୍ରେମର ଫାଶରେ ॥

କିନ୍ତୁ, କାହିଁକି କେଜାଣି !!

ବେଳେ ବେଳେ ତୁମେ ଧୋକା ଦିଅ ମତେ,

ଛାଡି ଚାଲିଯାଅ ପୁଣି ତୁମ ଇଚ୍ଛା ହେଲେ,

ବିଚରଣ କରୁଥାଅ କେଉଁ ଅଜ୍ଞାତ ଇଲାକାରେ…

ଅନେକ ଖୋଜି ଖୋଜି ଥକି ଗଲାପରେ,

କେବେବି ଧରା ଦିଅନା ମୋ ବାହୁବନ୍ଧନରେ,

ଖୁବ ବ୍ୟାକୁଳ ହୋଇଥାଏ ମୁଁ ତୁମ ନିର୍ଜନତାରେ… ॥

ତଥାପି ତୁମେ ଭାରି ସୁନ୍ଦର, ନିରିମାଖୀ, ହୃଦୟର ରାଣୀ,

ପୁଣି ଅବଳା କନିଆଁଟିଏ ମୋ ମନ ଆଇନାରେ,

ସତରେ ତୁମେ ମୋ କବିତା, ମୋ ହୃଦୟର ଭାଷା,

ଭଲପାଏ ତୁମକୁ ମୁଁ ଅନ୍ତରୁ ଅଧିକ,

ଚାହିଁ ରହିଛି କେବଳ ତୁମ ଆସିବା ବାଟକୁ,

ରୂପସୀ ଜହ୍ନଟା ବି ମୋ ସାଥେ ଅପେକ୍ଷିତ,

ମୋ ହୃଦୟର ନିଖୋଜ ଇଲାକାରେ,

ଅପେକ୍ଷା କରିଛି ମୁଁ ଗୁନ୍ଥିବାକୁ ଶବ୍ଦର ମାଳାଟିଏ,

ମୋ ପୁରୁଣା କଲମର କାଳିରେ..,

ପୁଣି, ସଜେଇ ରଖିଛି ଶ୍ଵେତପତ୍ରର ଚଟାଣକୁ,

ଯେଉଁଠି ସମ୍ପର୍ଣ୍ଣ ହେବ ତୁମ ନିବିଡତାର ବାହୁ ବନ୍ଧନରେ ॥