କବିତା ମୟ

ଅଗ୍ନା ଅଗ୍ନି ବନସ୍ତ ରେ

କବିତା ଫିଂଗି ଦିଏ

ଶଦ୍ଦ ର ସବୁଜ ପତ୍ର

ଲୋକ ଭିଡ଼ ଭିତରେ ସୋରିଷ

କସ୍ତୁରି ମୃଗ ଭଳି ବୁଲୁ ଥାଏ

ଶଦ୍ଦ ପାଗଳ

ହନୁମାନଂକ ପାହାଡ଼ ପ୍ରମାଣ

ଲାଂଗୁଡ଼ ଭିତରେ

ଲୁଚି ଥାଏ କବିତା

କବିତା ର ଶଦ୍ଦ ସବୁ ଝୁଲୁଥାନ୍ତି

ଆବେଗରେ

ଗୋପୀଂକ ଶାଢ଼ୀ ହେଇ

ବଂଶୀ ର ସ୍ୱର ହେଇ

ଲାବଣ୍ୟବତୀ ର ପଲଂକ ରେ କବିତା

ସବୁଜ ପତ୍ର ରେ ସବୁଜ ରଂଗ ର କବିତା

ସ୍ୱପ୍ନ ର ଆକାଶ ରେ ସ୍ମୃତି ର

ରୂପା ଯୋତା ପିଂଧି

କବିତା ଚାଲୁ ଥାଏ