କାଟିଲା ପ୍ରେମ

ସ୍ଵପ୍ନରେ ସ୍ଵପ୍ନରେ ଭାବିଥିଲି କିଛି

ଅଧାରେ ସବୁ ରହିଗଲା,

ସୁନେଲି ଆକାଶେ ବିହଙ୍ଗ ଉଡିଲା

ତା ପରି କିଏ ଆଉ ସୁଖ ପାଇଲା ।

ସକାଳ ଭାସ୍କର ଦିଅ ଆଲୋକ

ପୁଣି ଆସି ହୁଏ ସନ୍ଧ୍ୟା,

କୁସୁମ ଯେ ସୁଗନ୍ଧ ହେଲେ

ଦିନେ ସେ ଦିଏ ବାସ୍ନା ।

ଏକରୁ ଦୁଇ, ଦୁଇ ରୁ ତିନି

ତିନିରୁ ବି ନୁହେଁ ଶେଷ,

କଳିଯୁଗର ଅମୂଲ୍ୟ ପ୍ରେମ ଇଏ

ଭାବି ନିଅ ଏହା ଅଶେଷ ।

ଆଖି ବୁଝେ ଲୁହର ମୂଲ୍ୟ

ପ୍ରେମ ହୁଏ ଅମୁଲ୍ୟ,

ଦ୍ଵାପର ଯୁଗର ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ନିଜକୁ ଭାବି

କଳିଯୁଗେ ହେଉଛନ୍ତି ଦୈତ୍ୟ ।

ସୁନା ପିଲା ହୋଇ ରହିଛନ୍ତି ସଭେ

କରୁଛନ୍ତି ହୋ ହାଲ୍ଲା,

ମନୁଷ୍ୟ ବୋଲି ପରିଚିତ ହେଲେ

ଦାନବ ଭଳି କରନ୍ତି ଝାମେଲା ।

ପ୍ରେମକୁ ପ୍ରେମରେ ସାଜି

ବଢ଼ାଉଛନ୍ତି ହାତ,

ହାତରେ ହାତ ନ ମିଶାଇ

ଦେହରେ ଦେହ ମିଶାଇବାରେ ସଜ୍ଜ ।

ଏମିତି ପ୍ରେମରେ ରହିବା ଛାଡ଼ିଲି

ମନରୁ ମୁଁ ଯେବେ କ୍ଷୀଣ ହେଲି

ରାଗରେ ରାଗରେ ରାଗିଗଲି ମୁଁ

ରାଗରେ ବୋଧେ ଭୁଲ କଲି,

କେମିତି ସୁଝିବି ପ୍ରେମ ଋଣ ମୁଁ

ଋଣ ଭାବି ପ୍ରେମ ସବୁ ଭୁଲି ଗଲି ।