କାରଣ ସେ ପରା ବାପା
କାରଣ ସେ ପରା ବାପା


ଯେଉଁ ବାପା ଥିଲେ ଫଳନ୍ତି ଗଛ
ଆଜି ହୋଇଗଲେ ଥୁଣ୍ଟା
ଯିଏ ଥିଲେ ଦିନେ ଜୀବନ ସାହାରା
ଆଜି ହେଲେ ରାସ୍ତାର କଣ୍ଟା
ପରିବାର ବୋଝ ବୋହି ବୋହି ଯିଏ
ଆମକୁ କଲେ ମଣିଷ
ସେ ବୋଝର ମୂଲ୍ୟ କିଏ ବା ବୁଝିବ
ଆମେ ପରା ଅମଣିଷ,
ଅଭାବ ପୂରଣ କରିଥିଲା ଯିଏ
ଦିନ ରାତି ଏକା କରି
ଆଜିର ମଣିଷ ବୁଝିପାରେ ନାହିଁ
ହୋଇ ଯାଏ ତା ବଇରି
ଆଜିର ସନ୍ତାନ ସବୁ ଭୁଲିଯାଇ
ନିଜ ସ୍ୱାର୍ଥ ପଛେ ଧାଏଁ
ନିଜ ସ୍ୱାର୍ଥ ପାଇଁ ଜନମ ଦାତାକୁ
ଶତ୍ରୁ ବୋଲି ଭାବୁଥାଏ
ସନ୍ତାନ କହୁଛି ଜନମ ଦାତାକୁ
ମୋର ପ୍ରତି ଦୟା କର
ବୃଦ୍ଧାଶ୍ରମେ ତୁମେ ଚାଲିଯାଅ ବାପା
ଭୁଲିଯାଇ ଆମ ଘର
ସନ୍ତାନ ସୁଖରେ ଯିଏ ସୁଖୀ ହୁଏ
ହୁଏ ନାହିଁ କେବେ ଖପା
ସନ୍ତାନ ଖୁସିରେ ବୃଦ୍ଧାଶ୍ରମ ଯାଏ
କାରଣ ସେ ପରା ବାପା