କାହିଁ ଆଉ ସେଦିନ

ଖୁବ ନିଆରା ଲାଗୁଥିଲା ସେଦିନ

ଗାଁ ନଈପଠାର ସୁଲୁସୁଲିଆ ପବନ

ଝଙ୍କାଳିଆ ବରଗଛ ଖୋଲା ପଡିଆ ନୀଳ ଆକାଶ

ପୁନେଇଁ ରାତିର ଗୋଲ ଜହ୍ନ 

କିଟିମିଟିଆ ଅନ୍ଧାରରାତି 

ଝିପିଝିପି ବରଷା ବିଜୁଳି

 ହାଡଭଙ୍ଗା କୁହୁଡି ବୋଳା ଶୀତର ଅନୁଭୁତି

ମାମୁଁଘର ଗାଁର ଦୂର ତାଳବଣ

ଭରିଦେଉଥିଲା ପ୍ରାଣେ

ମିଠା ମିଠା କେତେ ଶିହରଣ

ଜେଜେମା କୋଳେ ଗପ ଶୁଣୁ ଶୁଣୁ

ଆଖି ଲାଗିଯାଉଥିଲା ନିଦରେ

ସପନେ କେତେ ରାଜକୁମାରୀ ମୋତେ ଆସି

ପିନ୍ଧାଉଥିଲେ ବରଣମାଳା

ଗୋଡ ଲମ୍ଵାଇ ଚୁଟି ଖେଳାଇ

ବୁଢୀ ଅସୁରାଣୀଟା ପାଖ କିଆ ବୁଦାମୂଳେ

ଡାକୁଥିଲା ତା ପାଖକୁ ଦେଇ ରାଣ

ମିଞ୍ଜିମିଞ୍ଜି ଲଣ୍ଠନ ଆଲୁଅରେ

ବର୍ଣ୍ଣବୋଧ ପଢା ପଣକିଆ ଘୋଷା

ଟିଉସନ ସାରଙ୍କର ବେତମାଡ ନାଲିଆଖି

ଗଛଚଢା ନଈପହଁରା ମାଛଧରା

ପର ବାଡିରେ ପଶି ଫୁଲ ଆମ୍ଵ ପିଜୁଳି ବରକୋଳି 

ଲୁଚି ଲୁଚି ତୋଳିବା ସାଙ୍ଗମେଳେ

ବାପାଙ୍କର ମାଡଗାଳି ମାର ସେନେହବୋଳା ପଣତେ

ଆଖିରେ ଆଖିଏ ସପନ ଭରି

ଚାହିଁଥିଲି ଚୁପଚାପ ନୀଳ ଆକାଶକୁ

ସେଇ ଆକାଶ ଅଛି ଆଜି ସେଭଳି

ମୁଁ କିନ୍ତୁ ବଦଳିଯାଇଛି ଅନେକ

ସହିପାରୁନି ଆଉ ବାପାଙ୍କର ଗାଳି

ମୁହଁ ଗୁଞ୍ଜିପାରୁନି ମାର ପଣତେ

ମୁହଁ ଫେରାଇନେଇଛି ମୋ ଗାଁଠାରୁ

ଆକାଶରେ ଉଡିବାର ନିଶା ଘାରିଛି

ତୁଟାଇ ଦେଇଛି ସବୁ ସମ୍ପର୍କ

 ସମସ୍ତଙ୍କ ଠାରୁ ଆଜି ଯେମିତି 

ନିଜେ ମୁଁ ନିଜକୁ ଚିହ୍ନିପାରୁନି

ଅନ୍ଧାରରେ ନିଜ ଛାଇକୁ ଦେଖି

ଛେପ ଢୋକି କେତେଥର ଚମକୁଛି

 ରାଜକୁମାରୀର କଅଁଳ କଥାରେ

ଭରଷା କରି ବୁଢୀଅସୁରାଣୀର ଜାଲେ

ମୁଁ ଯେମିତି ସାରା ଜୀବନ ଫସିଯାଇଛି 

ନା ମୋପାଇଁ ଆଗକୁ ରାସ୍ତା ଅଛି

ନା ରାସ୍ତା ଅଛି ପଛକୁ ଫେରିଯିବାକୁ