ଝୁରୁଛି ଯମୁନା ଝୁରେ କଦମ୍ବ

କୋଇଲି ଗାଉ ନି ଗୀତ କୁଞ୍ଜ ବନରେ

ରାଧାର ଘୁଙ୍ଗୁର ଶବ୍ଦ ନ ଶୁଭେ କର୍ଣ୍ଣରେ,

ଗୋପୀ ଗୋପାଙ୍ଗନା ନ ଯାଆନ୍ତି ହୋଇ ଆନମନା 

ଝୁରୁଛି କଦମ୍ବ ଏଠି ଝୁରେ ଯମୁନା ।

ବସନ୍ତ ଲାଗୁଛି ଫିକା ନିଦାଘ ପରି

ଚାଲିଗଲେ କଳାକାହ୍ନୁ ଭୁଲି ସ୍ନେହ ସବୁରି,

ଶୈଶବର ଅଳି ନାହିଁ ଯଶୋଦା କୋଳେ

ନାହାଁନ୍ତି ସୁଦାମା, ସୁବଳ, ରାଧା, ଲଳିତା ମେଳେ ।

ମଥୁରାକୁ ବିଜେ କଲେ ଜଗତ ସାଇଁ

ଅଷ୍ଟ ପାଟବଂଶୀ ଦେଲେ ତାଙ୍କୁ ଭୁଲାଇ,

ରାଧା ଝୁରି ଝୁରି ପାଗଳିନୀ ହୋଇଲା

ଯମୁନା ନଈ ବେସୁରା ରାଗିଣୀ ଗାଇଲା ।

ଗୋପପୁର ହସୁଥିଲା କାହ୍ନା ନାଚରେ

ହାଏ ଏ ସମୟ ନିଷ୍ଠୁର ସାଜିଲା ଭାଗ୍ୟରେ,

ଲୁହ ପିଇ ରାଧା କାହ୍ନୁକୁ ଝୁରିଲା

ବୃଦ୍ଧ ପିତାମାତାଙ୍କର ଅନ୍ଧ ଲଉଡ଼ି ଗଲା ।

ଆଉ କି ଫେରିବ ଗୋପ ଦାଣ୍ଡ ହସିବ

ଗୋପାଳ ଗୋପୀଙ୍କ ମେଳେ କାହ୍ନା ଖେଳିବ,

ଲାଗିଥିଲା କି ଚହଳ ଗୋପପୁରେ କାହ୍ନୁରେ

କାହିଁ ଗଲୁ ଶ୍ୟାମଘନ ହୃଦୟ ଝୁରେ ।

ପ୍ରେମ ଏଠି ଫିକା ପଡେ ଭାଙ୍ଗେ ଆଇନା

ରାଧା ପ୍ରେମରେ କି ଥିଲା କାହ୍ନୁ ଛଳନା,

କେମିତି ଭୁଲିଲୁ ତୁହି ଏ ମନ ଜମା ବୁଝେନା

କିଏବା ସହିବ ଏ ବିରହ ଯାତନା ।

ଫେରିଆ ତୁ ଫେରିଆ ଆ ରେ କାହ୍ନା

ଝୁରୁଛି କଦମ୍ବ ପୁଣି ଅମାନିଆ ଯମୁନା,

ତୁ ଫେରିଲେ ଗୋପପୁରି ହସି ଉଠିବ

ସତରେ କାହ୍ନୁ ତୋର କୃପା ହୋଇବ ।