ହେ ପ୍ରିୟତମା !

 ପ୍ରଚଣ୍ଡ ଗ୍ରୀଷ୍ମରେ ଶୀତଳ ଛାଇ ଗୋ

     ତମେ ସୁଖ ସପନର ବିଭାବରୀ 

 କେଉଁ ବିନ୍ଧାଣୀର କଳାକୃତି ତୁମେ

     ରୂପ ରଙ୍ଗେ କିଏ ହେବ ତୁମ ପରି ।

 ଛଳ ଛଳ ତୁମ ସରମୀ ଆଖିରେ

     ନୂଆଁ ନୂଆଁ ପ୍ରେମର କଜ୍ଜଳ ଧାର

 ଓଠେ ହସେ ତୁମ ଗୋଲାପର ରଙ୍ଗ 

     କୁଚ ଦିଶେ କଳିକା ଯେ ନଳିନୀର ।

 କେତେ ଯତନରେ ଗଢିଛି ବିଧାତା 

     ସତେ ଯେ କେତେ ଅବକାଶ ନେଇ 

 କୁଞ୍ଚି କୁଞ୍ଚି ତୁମ କଳା ମେଘୀ କେଶେ

     ରଜନୀଗନ୍ଧାର ମଧୁର ସୁବାସ ଦେଇ ।

 ମନ ଟାଣିନିଏ ତୁମ ସରୁ ନିତମ୍ବ 

     ଗଭୀର ନାଭିର ସେଇ ଚଞ୍ଚଳତା

 ପ୍ରତି ମୂହୁର୍ତ୍ତରେ ମୋ ବାରଣ ସତ୍ତ୍ୱେ

     ଭିଜାଏ ପ୍ରେମେ ଭାଙ୍ଗି ମୋ ନିରବତା ।  

  

 କେତେ କନ୍ଦର୍ପ ଯେ ଭ୍ରମିତ ହେଲେଣି 

     ତୁମର ଏ ରୁପ ଲାବଣ୍ୟକୁ ଦେଖି 

 ଶବ୍ଦହୀନ ଆଜି ହେଇଛି "ରୋହିତ "

    କେମିତି ବର୍ଣ୍ଣିବ ବୋଲି ହେ ନିରିମାଖି ।