ଧୋକା

ପ୍ରେମ ହିଁ ଈଶ୍ଵର ପ୍ରେମ ଅଟେ ପୂଜା

ପ୍ରେମକୁ ମୁଁ ସବୁ ଭାବୁଥିଲି ,

ସେଥିପାଇଁ ତାକୁ ବିଶ୍ଵାସ କରି ମୁଁ

ମନ ମୋର ପୁରା ଦେଇ ଦେଲି ।।

ଭଲ କି ଖରାପ କିଛି ନ ଭାବି ମୁଁ

ନିଜର ତାକୁ ମୁଁ କରି ନେଲି ,

ସତ କି ମିଛ ସେ କିଛି ନ ପରଖି

ହୃଦୟରେ ତାକୁ ଜାଗା ଦେଲି ।।

ଧୋକା ଦେଉଥିଲା ମୋତେ କିନ୍ତୁ ସିଏ

ସେ କଥା ଜମା ମୁଁ ନ ଜାଣିଲି ,

ନିଜ ଠୁ ଅଧିକ ଭରସା କରି ମୁଁ

ନିଜେ ନିଜେ ଭାରି ଖୁସି ଥିଲି ।।

ଭଲ ପାଇବାର ଦ୍ୱାହି ଦେଇ ସିଏ

ଧୀରେ ଧୀରେ ମୋତେ ଲୁଟୁଥିଲା ,

ବିଶ୍ୱାସକୁ ମୋର ଭାଙ୍ଗି ଦେଇ ସିଏ

ନିରାଶା ସେ ମୋତେ କରିଦେଲା ।।

କେତେ ଆଶା କେତେ ସ୍ଵପ୍ନ ଦେଖିଥିଲି

ସାଜିବି ତାର ମୁଁ ସୁନା କନିଆଁ ,

ଗର୍ବ କରୁଥିଲି ତାକୁ ନେଇ ମୁଁ

ହୃଦୟରେ ମୋ ଜlଳିଲା ନିଆଁ ।।

ଅକୁହା ବେଦନା କହି ପାରୁ ନାହିଁ

ହଜିଯାଇଛି ମୁଁ ଅନ୍ଧକାରେ ,

ଭାବି ନଥିଲି ମୁଁ ନିଜର କରି ସେ

ଧୋକା ଦେବ ବୋଲି ମୋତେ ପରେ ।।

ମିଠା କଥା କହି ଛୁରୀ ମାରିଲା ସେ

କାନ୍ଦୁଛି ତା କଥା ମନେ ଭାବି ,

ଏତେ ବଡ ଭୁଲ କେମିତି କଲି ମୁଁ

ଲାଗୁଛି ପାଗେଳୀ ହୋଇ ଯିବି ।।

ଏମିତି କାହିଁକି ହୁଏ ସବୁବେଳେ

ନିଜ ଲୋକ ସଦା ଧୋକା ଦିଏ ,

ନିଜର ବୋଲିକl ଅଭିନୟ କରି

ଖେଳ ଖେଳି କିଆଁ ଚାଲି ଯାଏ ।।

ତୁମେ ମୋ ଜୀବନ କହି କହି ସିଏ

ଆମକୁ ଜୀବନୁ ମାରି ଦିଏ ,

ଭଲ ପାଇବାର ଏହି କଣ ଦାନ

ତଥାପି ମଣିଷ ଭଲ ପାଏ ।।

ଭଲ ପାଇବାର ଶେଷ ପରିଣାମ

ସଦା କାହିଁ ଧୋକା ହୋଇଥାଏ ,

ଭଲ ମଣିଷଟେ ସବୁବେଳେ କିଆଁ

ଧୋକା ଖାଇ ବସି କାନ୍ଦୁ ଥାଏ ।।

ଧୋକା ଦେଲୁ ବୋଲି ଆଖି ଖୋଲି ଗଲା

ପର କିଏ ଆଉ କିଏ ନିଜର ,

ଆଗ ଅପେକ୍ଷା ମୁଁ ଚିହ୍ନି ଶିଖିଲିଣି

କିଏ ଦୁନିଆରେ ସ୍ୱାର୍ଥପର ।।

ଏବେ ବୁଝିଲିଣି ନିଜ ସ୍ୱାର୍ଥ ପାଇଁ

ଭଲ ପାଏ ବେଶୀ ଏଠି ମଣିଷ ,

ସ୍ୱାର୍ଥ ସରି ଗଲେ ଅଚିହ୍ନା ହୋଇ ସେ

କରି ଦିଏ ସବୁ ସମ୍ପର୍କ ଶେଷ ।।

ସସ୍ମିତା ସାହୁ, ନାଶିକ

ମୋ -୯୪୦୩୦୪୪୬୭୯