ଏକମୁହାଁ

କହିବା କାହାକୁ କିଏ ବା ବୁଝିବ

ସଭିଏଁ ଗୋଟିଏ ନାଆ ର ଯାତ୍ରୀ ,

ଅଭିନୟ ଏଠି ସଭିଏଁ କରନ୍ତି

ସକାଳରୁ ସଞ୍ଜ ଦିବସ ରାତ୍ରି ॥

ଲୋକଙ୍କ ଖୁସିରେ ହସିବାକୁ ହୁଏ,

ଭିତରଟା ପଛେ ଲୁହରେ ଭାସେ ,

ଚାଲିବାକୁ ହୁଏ ଜୀବନ ପଥରେ

କଣ୍ଟା ଆସୁ ଅବା ଗାଲିଚା ଘାସେ ॥

ତଥାପି ମନରେ ରହିଥାଏ ଆଶା

କାଳେ କେବେ ମିଳିଯିବ କି ଖୁସି ,

ଯନ୍ତ୍ରଣାର ଏଇ ବାଡଟିକୁ ଭାଙ୍ଗି

ହସି ହସି ମୁଁ ଯାଆନ୍ତି ଖସି ॥

ମରୀଚିକା ପଛେ ଧାଇଁ ଧାଇଁ ଶେଷେ

ଛାଡିବାକୁ ହୁଏ ଏଇ ଶରୀର,

ରହିଯାଏ ଆଶା ଅପୁରଣ ହୋଇ

ଆତ୍ମା ଚାଲିଯାଏ ଆଉ କା ଘର ॥

ଏକମୁହାଁ ହୋଇ ଧାଇଁଛେ ସଭିଏଁ

ତର ନାହିଁ ଏଠି କାହା ପାଇଁକି ,

କେବେ ପଡି ଉଠି ନିଜକୁ ଘୋଷାଡ଼ି

ଜାଣୁନା ଦଉଡ଼ୁ ଆମେ କାହିଁକି ? ॥

(ସସ୍ମିତା ସାହୁ , ନାଶିକ )