ବୟସର ଆୟୁଷ

ବୟସ ବଢଇ ଆୟୁଷ କମଇ

ଏଇତ ଜୀବନ ଖେଳ

ଧୂଳି ଖେଳୁ ରାସ୍ତା ଲମ୍ବି ଲମ୍ବି ଯାଇ

ଆୟୁଷରେ ହୁଏ ଶେଷ ।

ବୟସର ରଙ୍ଗେ ରଙ୍ଗାୟିତ ହୁଏ

ଜୀବନର ଚଲାପଥ

କେବେ ପଥଧାରେ ସବୁଜ ଗାଲିଚା

କେବେ ମରୁ ବାଲି ଝଡ ।

ବୟସର ଡାଳେ ଟିକି ଚଢେଇଟି

କଚିରି ମିଚିରି ହୁଏ

ଜାଣି ସେ ନଥାଏ ଆୟୁଷ ଠିକଣା

ମନ ଉଲ୍ଲାସରେ ଭାସେ ।

ତା ଛୋଟ ଡେଣାରେ ଲେଖା ଥାଏ କେତେ

ଆତ୍ମସନ୍ତୋଷର ଗୀତ

ଆୟୁଷ ନ ଜାଣି ବୟସକୁ ସିଏ

କରି ଦିଏ ପ୍ରାଣବନ୍ତ ।

ବୟସ ଆସଇ ଫୁଲ ଗଛ ଡାଳେ

ପ୍ରୀତିର ଝରଣା ନେଇ

ଆୟୁଷର କଥା ନ ଭାବଇ ଫୁଲ

ମହକ ବାଣ୍ଟୁ ଯେ ଥାଇ ।

ଫୁଲର ମହକ ତାର ପରିଚୟ

ଧରାରେ ସ୍ଥାପିତ କରେ

କ୍ଷଣିକ ଜୀବନ ସେବା ଅନୁପମ

ପ୍ରଭୁଙ୍କ ସାନ୍ନିଧ୍ୟ ଲଭେ ।

ବୟସ ଆୟୁଷ ଚିରସ୍ଥାୟୀ ନୁହେଁ

ଶରୀର ନୁହଁଇ ସ୍ଥାୟୀ

ଶରୀର ସୌନ୍ଦର୍ଯ୍ୟ ଅସ୍ଥାୟୀ ଅଟଇ

ସଂସାର ନୁହଁଇ ସ୍ଥାୟୀ ।

ସ୍ଥାୟୀ ରହେ ନାହିଁ କେଉଁ ପରିସ୍ଥିତି

ସ୍ଥାୟୀ ନୁହଁଇ ସମ୍ପତ୍ତି

ସ୍ଥାୟୀ କିଛି ନାହିଁ ଏଇ ଧରା ବକ୍ଷେ

କର୍ମ ହିଁ ଅଟଇ ସ୍ଥାୟୀ ।

ବୟସ ଆୟୁଷ କେବେ ସରିଯିବ

ଏ କଥା କାହାକୁ ଜଣା

ଆଜି ଦିନଟିକୁ ସୁନ୍ଦର କରିଲେ

ଜୀବନ ହୋଇବ ସୁନା ।

ବୟସ ବଢିବ ଆୟୁଷ ସରିବ

କର୍ମ ବଂଚି ରହିଥିବ

ସୁକର୍ମରେ ନର ବଞ୍ଚି ଚିରକାଳ

ଆଦର୍ଶର ବାର୍ତ୍ତା ଦେବ । 

ମଣିଷ ଜନମ ଅମୂଲ୍ୟ ଅଟଇ

ସ୍ୱତନ୍ତ୍ର ଅନ୍ୟ ଜୀବ ଠୁ

ବିଚାର ବିବେକେ ସ୍ଵତନ୍ତ୍ର ଯେ ନର

ସ୍ଵତନ୍ତ୍ରତା ଜାରି ରହୁ ।

ଗୀତା ଗାଏ ଆମ ଜୀବନର ତତ୍ତ୍ଵ

ସେ ତତ୍ତ୍ୱକୁ ବୁଝି ନେବା

ସବୁ ସମସ୍ୟାର ସମାଧାନ ରାସ୍ତା

ଏଇଠି ଆମେ ପାଇବା ।

ବୟସ ବଢିବ ଆୟୁଷ ସରିବ

ଦେହ ମାଟିରେ ମିଶିବ 

କର୍ମ କର୍ତ୍ତବ୍ୟର ପାଣ୍ଡୁଲିପି ନେଇ

ଆୟୁଷ ଅମର ହେବ ।