ବ୍ୟର୍ଥ ଜୀବନ
ବ୍ୟର୍ଥ ଜୀବନ
ଏଇ ଧରା ବକ୍ଷେ ଜନମିଛି ସିନା
ମାନବର ରୂପ ନେଇ
ବୁଝିନାହିଁ କେବେ ଜୀବନର ମୂଲ୍ୟ
ଦୁନିଆଁକୁ ଚିହିଁ ନାହିଁ
ଜାଣେନା କିଏ ସେ ଆପଣାରମୋର
କିଏ ଅଟେ ଅବା ପର
କାହାକୁ ବାଛିବି କିଏ ମୋ ଜୀବନେ
ଭରିବ ସୁଖ ସମ୍ଭାର
ଯାହାକୁ କହେ ମୁଁ ତୁ ମୋ ନିଜର
ସେ ପୁଣି ଦୂରେଇ ରହେ
ମନେ ଥାଏ ଯେତେ ଅଫୁରନ୍ତ ସ୍ବପ୍ନ
ସରି ସରି ସବୁ ଯାଏ
ଯେଣେଚାହେଁ ଦେଖେଦୂର ଦିଗନ୍ତରେ
ମରୁମରୀଚିକା ଖାଲି
ଧାଇଁ ତା ପଛରେ ତୃଷ୍ଣା ମେଣ୍ଟେ ନାହିଁ
ଅନ୍ତର ଉଠଇ ଜଳି
ଫେରି ଆସେ ଦୁଖେ ସାଥୀହରାହୋଇ
ଆନପଥେ ଯିବା ପାଇଁ
ସେ ପଥେ ବି ଦେଖେ ନିର୍ଜନ ସୈକତ
ଦୁଃଖର ଉଜାଣି ନଈ
କ୍ରୋଧ ଆକୁଳରେ ପ୍ରାଣଟା ମୋହର
କରେ ଉଚ୍ଚ ହାହା କାର
ମନେ ଭାବେ କାହିଁ ରକ୍ତ ମାଂସ ଦେଇ
ଗଢିଲେ ମୋତେ ଈଶ୍ୱର
ଜନ୍ମ ଦେଇ ଯେବେ କଲବଲ କଲେ
ମଣିଷର ମନ ପ୍ରାଣ
ଲାଭ କଣ ତେବେ ବଞ୍ଚି ରହିବାର
ଧରି ଏ ବ୍ୟର୍ଥ ଜୀବନ