ବିଷଣ୍ଣ ସାୟାହ୍ନ

ଅଭାବରେ ବୁଡି   ଭାବର ଲହରୀ

ଛୁଇଁ ପାରଇ କି ବ୍ୟକ୍ତି

ଏକାତ୍ମ ଭାବରେ  ସାଧନା ନକଲେ

ପ୍ରକାଶେ କି ଅଭିବ୍ୟକ୍ତି ।

ସ୍ବରିତ ମୋ' ସତ୍ତା  ଆତ୍ମା ପ୍ରତିରୂପ

ମୁଖରିତ କିଛି ପଂକ୍ତି

ଅର୍ଥ ବିନୁ ଶବ୍ଦ    କାହୁଁ ବା ପାଇବ

ଭାବ ସଞ୍ଚରଣେ ଶକ୍ତି ।

ବାଣୀପଦରଜେ ସକ୍ତି

ଶବ୍ଦମୟ ଭାବେ   ଭାଷା ତ ସମୃଦ୍ଧ

ଅକ୍ଷରେ ମୋ' ଅନୁରକ୍ତି ।

ଲିପିଚିତ୍ର ଧାରେ    ସୃଷ୍ଟ କଳାମୟ

ସମ୍ବେଦନଶୀଳ କାନ୍ତି

ବାଣୀ ବରଦାନେ ସୌନ୍ଦର୍ଯ୍ୟ ମଣ୍ଡନେ

ଅନାହତ ଦିବ୍ୟ ଶାନ୍ତି।

ଆଶାର ବିଭାତ  ମନକୋଷୁ ହରେ

ବିଷଣ୍ଣ ସାୟାହ୍ନେ କ୍ଳାନ୍ତି

ଭାରତୀ ଝଙ୍କାରେ ଉରତନ୍ତ୍ରୀ ଜାଗେ

ବିସ୍ମରଇ ଶ୍ରମଶ୍ରାନ୍ତି ।

କି କାରଣେ ଆଉ ଭ୍ରାନ୍ତି

ଅର୍ଥତତ୍ତ୍ବେ ବ୍ୟାପ୍ତ   ଶବ୍ଦରୁ ହିଁ ପ୍ରାପ୍ତ

ମୁନିଜନୋଚିତ କ୍ଷାନ୍ତି ।