ଭୋକ

ଭୋକ ସତେ କେତେ କଷ୍ଟ

କେତେ ଦୁଃଖ, କେତେ ଯନ୍ତ୍ରଣାଦାୟକ ।

ଜୀବନର ଆରମ୍ଭରୂ

ମୃତ୍ୟୂଶଜ୍ୟା ଯାଏଁ 

ଭୋକରୂ ଆରମ୍ଭ

ଭୋକଠାରେ ଶେଷ

ଜନ୍ମପରେ ଜନ୍ମ

ବିଭିନ୍ନ ଯୋନୀରେ ।

ବାଃ ବାଃରେ ପେଟ

ସେତ ଅବା ଅଶାନ୍ତ ସମୁଦ୍ର ।

ପାପୀ ସୈତାନ ଭୋକର ଜ୍ବଳାରେ 

କେତେ ଯେ ନିରୀହ ମଣିଷ ନଚାଏ

କେବେ ପୁଣି ରକ୍ତମାଂସ

ଖିନ୍ ଭୀନ୍ କରିଚାଲେ

ଅବଳା ଦୁର୍ବଳା ନାରୀର ।

ପେଟ ଯେବେ ଜଳୁଥାଏ

କାହୁଁ ଆସିବ ବା ଦେଶ ଓ ଜାତିର

 ଉନ୍ନତି ର କଥା ।

ଏଠି ବେଇମାନର ଅଧର୍ମ ଚକ୍ରରେ

 କଟିଚାଲିଥାଏ ଇମାନଦାରଙ୍କ ପେଟ

 ପେଟ ଚାଖଣ୍ଡକ ପୁରାଇବାକୁ 

 କେବେ ଇଜ୍ଜତଟିକକ

 ନିଲାମ କରିଦିଏ ଆଉ 

କେବେପୁଣି ଦୁଇହାତ ମେଲିଦିଏ

ମନ୍ଦିର, ମସଜିଦ ଅବା

 ଗୁରୁଦ୍ବାର ଆଗରେ ।

ଏଇ ଭୋକ କେବେ

 ରାଜାକୁ କରାଏ ରଙ୍କୀ

 ଆଉ ରଙ୍କୀକୁ ରାଜା ।

ଭୋକିଲା ମାଁର ପଣତ ଭିତରୁ

 ଶୁଭୁଥାଏ ଖାଲି ନିରିହ ଶିଶୁର 

ବିକଳ କ୍ରନ୍ଦନ 

ଝରୁଥାଏ ଶୁଖିଲା ସ୍ଥନରୁ 

ମମତାର ଅଶ୍ରୂ 

ନା ଭୋକ ମରେ 

ନା ଶୁଖେ ଅଶ୍ରୂ ।

ଶାଖି ରହିଥାଏ ଖାଲି 

ଭୋକ ଆଉ ଭୋକ ,

ଭୋକ ଆଉ ଭୋକ ।