ଭଙ୍ଗା ହୃଦୟ

କଠିନ ଶିଳାର ଆଘାତରେ ଭାଙ୍ଗିଲା ପରି

ମାଟି ପାତ୍ର ଅବା କାଚ ଖଣ୍ଡ ଯେତେ

ହୃଦୟ ବି ଭାଙ୍ଗେ ନିତି ନିତି କେତେ କେତେ

ଦେଖି ହୁଏ ନାହିଁ କି ଦେଖାଇ ହୁଏ ନାହିଁ

ସେ ଅନ୍ତରର ଅସହ୍ୟ ଅନ୍ତର ବେଦନା

ଭଙ୍ଗା ହୃଦୟ ନେଇ ବଞ୍ଚିବାକୁ ହୁଏ ଯନ୍ତ୍ରଣାରେ

ପାଲଟି ଯାଇ ଏକ ନିର୍ବାକ୍ ଜୀଅନ୍ତା ଶବ

ହୃଦୟ ଭାଙ୍ଗେ ପ୍ରେମର ପ୍ରତାରଣାରେ

ଭାଙ୍ଗେ ପୁଣି ପାର୍ଥିବ ଦୁଃଖ ଦୈନ୍ୟର ତାଡ଼ନାରେ

ସ୍ବପ୍ନ ହୁଏ ଧୂଳିସାତ୍ ଆଶା ହୁଏ କୁହୁଡ଼ି ଧୂଆଁ

ଜୀବନରେ ଆସକ୍ତିର ହୁଏ ପରିସମାପ୍ତି

ଯେଉଁ ହୃଦୟରେ ନଥାଏ ଦରଦ କି ସରାଗ

ଅବା ନ ଥାଏ ସହାନୁଭୂତି କି ଅନୁକମ୍ପା

ସେ ହୃଦୟ ହୃଦୟ ନୁହେଁ ଏକ କଠିନ ଶିଳା ମାତ୍ର

ସେହି କଠିନ ଶିଳାର ହୃଦୟ ହିଁ ଭାଙ୍ଗେ ହୃଦୟ

ଇର୍ଷାରେ ହିଂସାରେ ଦ୍ଵେଷରେ ଘୃଣାରେ

ବୁଝେନା ସେ ଭଲ ପାଇବାର ମର୍ମ କି ଧର୍ମ

ସେ ହୋଇଥାଏ ନିଷ୍ଠୁର ପାଷାଣ ନିର୍ମମ ବର୍ବର

ସେ ଶାନ୍ତିରେ ବଞ୍ଚେନା କି ବଞ୍ଚିବାକୁ ଦିଏନା

ଭଙ୍ଗା ହୃଦୟଟା କେବଳ ହେଉଥାଏ ଛଟପଟ

ଝରାଇ ତା ବୁକୁର ତତଲା ସତେଜ ରକ୍ତ

ଛାତିର କୋହ ଆଉ ଆଖିର ଲୁହରେ କୁହୁଳୁଥାଏ 

ଅବ୍ୟକ୍ତ ସେ ଜୀବନ ଯନ୍ତ୍ରଣାର ଅନ୍ତର୍ଦାହ

ହୁଏ ନିଃସ୍ଵ ଅସହାୟ ରହେ ସେ ନିରୁପାୟ

ସମୟର ପ୍ରତିକୂଳରେ ପାଲଟେ ଭଉଁରୀର ପତ୍ର

ବିଡମ୍ବନାର ଦୂରବସ୍ଥାକୁ ଭାବେ ଏକ ଅଭିଶାପ

କରେ ଅନୁଶୋଚନାରେ ଖାଲି ଅନୁତାପ

ହତାଶ ନିରାଶରେ ମୃତ୍ୟୁକୁ କରୁଥାଏ ଆହ୍ବାନ

ଭଙ୍ଗା ହୃଦୟର ଯନ୍ତ୍ରଣାରେ ଶତ ଶତ ବାର...।