ଭିଟାମାଟି କୋଳ ପରେ

ସରି ସରି ଆସିଲାଣି ଜୀବନ ଆୟୁଷ

ବୟସର ସାୟାହ୍ନରେ ଏକମାତ୍ର ଆଶ

   ଭିଟାମାଟି କୋଳପରେ

କଟାଇବି ଶେଷବେଳ ଆନନ୍ଦେ ଶାନ୍ତିରେ ।

ଜଳିଥିଲା ସେହିଠାରେ ଏନ୍ତୁଡ଼ି ଅନଳ

ତା'ର ଜଳ,ବାୟୁ,ଖାଦ୍ୟ ଅମୃତ ସକଳ

   ମୋ ଶରୀରେ ରକ୍ତ ହୋଇ

ଝରୁଅଛି ଅବାରିତ ଭୁଲିପାରି ନାହିଁ ।

ତା'ବକ୍ଷରେ ହସିଖେଳି କାଟିଲି ବାଳୁତ

ନିର୍ଭୟରେ ତୋଟା,ନଈ ବୁଲିଲି ବହୁତ

    ବାପାମାଆ ଭାଇଭଗ୍ନୀ

ସ୍ନେହଶ୍ରଦ୍ଧା ମମତାର ଅସରନ୍ତି ଖଣି ।

ନାନା ପୂଜାପାର୍ବଣରେ ନାଚିଲି ଗାଇଲି

ପିଠାପଣା ବାସନାରେ ଅଧିର ହୋଇଲି

   ସାଙ୍ଗସାଥି ଗହଣରେ

ପାଠଶାଠ ଶିଖିଲି ମୁଁ ଗୁରୁଙ୍କ ଶିକ୍ଷାରେ ।

ଗ୍ରାମଦେବୀ ପୀଠେ ନିତି ସକାଳେ ସଞ୍ଜରେ

ଘଣ୍ଟ କାହାଳୀର ଧ୍ୱନି ଭରିଛି ଅନ୍ତରେ

   ଭକତିର ପ୍ରବାହରେ

ଅପୂର୍ବ ଭାବନା ଜାଗେ ନିର୍ମଳ ଅନ୍ତରେ ।

ଯଉବନେ ନୂଆ ସ୍ୱପ୍ନ ଆଖିରେ ଚିତ୍ରିତ

ପ୍ରବାସରେ କର୍ମକ୍ଷେତ୍ରେ ସାଜିଲି ଆଶ୍ରିତ

      ପୁଅଝିଅ ଭବିଷ୍ୟତ

ସମାଜରେ ଗଢିବାକୁ ହୋଇଲି ସମର୍ଥ ।

ବ୍ୟସ୍ତ ବହୁଳତା ମୋର ଜୀବନ ଯାତ୍ରାରେ

ଭିଟାମାଟି ମିଠାସ୍ମୃତି ସାଇତି ଅନ୍ତରେ

      ଝୁରିଅଛି ନୀରବରେ

ଯାଇନାହିଁ କେଉଁଦିନୁ ଦେଖିନି ନେତ୍ରରେ ।

ଦାୟିତ୍ୱ ସରିଛି ମୋର ସରିଛି କର୍ତ୍ତବ୍ୟ

ଅବସର ପରେ ମନେ ଶାନ୍ତିର ଅଭାବ

   ପୁଅଝିଅ ସଦା ବ୍ୟସ୍ତ

ଦୁଇପ୍ରାଣୀ ଅନୁଭବ କରୁଛୁ ଏକାନ୍ତ ।

ହାତଠାରି ଡାକୁଅଛି ଭିଟାମାଟି ମୋତେ

ସ୍ୱପ୍ନେ ଦେଖୁଅଛି ନିତି ନିର୍ଜନ ନିଶିଥେ 

   ବଦଳିଛି ରୂପ ତା'ର

ବଦଳିନି ସ୍ନେହଶ୍ରଦ୍ଧା ମମତା ହୃଦର ।

ଚାରିକାନ୍ଥ ଆବଦ୍ଧରେ ନଥିବ ଜୀବନ

ଆହାରିବି ସୁଖଶାନ୍ତି ବାଳୁତ ସମାନ

  ତା' ଶରୀରେ ଲୀନ ହୋଇ

ଜୀବନର ଶେଷ ପୁଣ୍ୟ ଅରଜିବି ମୁହିଁ ।