ବେଶୀ

ଗୁଣ ଥିଲେ ସିନା କାନ୍ଦୁଥିଲେ କେବେ ଏବେ ଗୁଣହୀନ ଲାଗି କାନ୍ଦୁ ବେଶୀ,

ଗୋଛା ଗୋଛା କେଶ ଖୋଲାକରି ବୁଲୁ ଆମେ ଅଡ଼ୁଆ କଥାକୁ ବାନ୍ଧୁ ବେଶୀ ।୦।

ଯେ ଦେଇପାରିଲା, ସିଏ ଭଲ ହେଲା,

ଗୋଡ଼ାଣିଆଙ୍କର ନିତି ଠିଆପାଲା ।

ନିଜ ଶିଙ୍ଗେ ଯିଏ ମାଟିତାଡ଼ି ଉଠେ ସବୁ ତାକୁ ପଛୁ ଝିଙ୍କି ନିନ୍ଦୁ ବେଶୀ ।୧।

ବଳଦକୁ ବାନ୍ଧି କପଟେ ଗୁହାଳେ,

ବେଙ୍ଗଳାରେ ଯାଇ ଛେଳି ଧାନ ଦଳେ ।

ନିଷ୍କପଟ ହୁଏ ସମାଜୁ ବାଛନ୍ଦ ହେଲେ ବତୀପେଲାଙ୍କର ବନ୍ଧୁ ବେଶୀ ।୨।

ବିନା ଡାକରାରେ ବହୁତ ଆସନ୍ତି,

ନ ପଚାରିଲେ ବି ସ୍ୱଗୁଣ ଭାଷନ୍ତି।

ପାଇଲା ବେଳକୁ ବାରହାତେ ନେଉ ମାତ୍ର ଦେବାକୁ ଖସାଉ କାନ୍ଧୁ ବେଶୀ ।୩।

ଲେଖି ନ ଜାଣି ବି ପୁରସ୍କୃତ କବି,

କା' ସେବା ନ କରି ବଡ଼ ସ୍ବେଚ୍ଛାସେବୀ ।

ଖଡ଼ା ଶିଝିବନି ହାତେ ସିନା କେବେ ଆମେ ପର ଚରଚାକୁ ରାନ୍ଧୁ ବେଶୀ ।୪।

କେବେ ତ ଆପଣା ହୋଇନୁ କାହାର,

ସବୁ କାମେ କିନ୍ତୁ ଲଗାଉ ମୋହର ।

ଲଜ୍ଜ୍ୟା ଢାଙ୍କିବାକୁ ବସ୍ତ୍ର ସିନା ଲୋଡ଼ା ଆମେ ଲାଜ ଦିଶିବାକୁ ପିନ୍ଧୁ ବେଶୀ।୫।