ବାଜିଆ ପଛେ ଜୀବନ ଦେଲା

ବ୍ରାହ୍ମଣୀ ବକ୍ଷ ଉଠିଛି ଫୁଲି

          ଘୋର ବରଷା କାଳ ।

ଘାଟ ଜଗିଛି କଳିଙ୍ଗ ବୀର

           ବାର ବରଷ ବାଳ ।।

ନାଆଁ ତା ବାଜି ଅତୀବ ପାଜି

          ଭାରି ସେ ଅମାନିଆଁ ।

ଧନ୍ୟ ଜନନୀ ଉତ୍କଳ ମାଆ

         ବକଟେ ତୋର ଛୁଆ ।।

କୂଳରେ ଆସି ଡାକିଲେ କିଏ

          ଆଣରେ ଡଙ୍ଗା ଆଣ ।

ନିରେଖି ଦେଖେ ବାଜିଆ ଇଏ 

          ଇଂରେଜ ପଲଟଣ ।।

କୁକୁର ଗୁଡ଼ା ହୋଇଛ ଛିଡ଼ା

         ଦେଶ ମୋ ଖାଅ ଲୁଟି ।

ଦେଖାଉ ଅଛ ବାଜିକୁ ତୁମେ 

            ଭୂଜଙ୍ଗ ଭୁରୁକୁଟି ।।

ମାଆର ସ୍ତନ ଖାଇଛି ମୁହିଁ

            କରିଛି ପଣ ମୁହିଁ ।

କଳିଙ୍ଗ ସୁନୁ ମୁଁ ଅଭିମନ୍ୟୁ

         ନାଆ ମୁଁ ନେବି ନାହିଁ ।।

ଯାଅରେ ଫେରି କୁକୁର ଦଳ

        ଯାଅରେ ଫେରି ଚୋର ।

ନେବିନି ଡଙ୍ଗା ଏଇଠି ଛିଡ଼ା 

          ଦୃଢ଼ ପ୍ରତିଜ୍ଞା ମୋର ।।

ଗୁଡୁମ୍ ଗୁଡୁମ୍ ଶବଦ ନାଦେ 

           ଗରଜି ଗଲା ଘାଟି ।

ରକତ ବୁଡ଼ା ଶରୀର ବାଜି

         ଭୂମିରେ ପଡ଼ି ଲୋଟି ।।

ଗଲାଣି ବହି ସେକାଳୁ କେତେ

          ବ୍ରାହ୍ମଣୀ ବୁକେ ପାଣି ।

ରକତ ଗାରେ ରହିଛି ଲେଖା

          ବାଜି ରାଉତ ବାଣୀ ।।

କାଳ କାଳକୁ ରହିଲା ଲେଖା 

           ଉତ୍କଳ ପୁଅ ଗାଥା ।

ବାଜିଆ ପଛେ ଜୀବନ ଦେଲା

         ନୋଇଁଲା ନାହିଁ ମଥା ।।