☆ ଅତୀତ ☆

     

ସେ ମୋ ବାଟହୁଡା ଏକ ପଶ୍ଚ୍ୟାତାପର ଛାଇ 

ପରି ଅପାସୋରା ଏକ ଦୁଃଖ ରେ ନିର୍ଲିପ୍ତ

ଘୃଣା ର ଚକ୍ଷୁ ରେ ଇତିହାସ ଖୋଲେ,

ଅତୀତ ର ମାନଚିତ୍ର କ୍ଷତ ରକ୍ତାକ୍ତ କରେ!

ପୋଡା ଅଙ୍ଗାର ଭିତରୁ ଯନ୍ତ୍ରଣା ଜଳେ 

ଆଖି ଲୁହ ରୁ ନିଦ ଭାଙ୍ଗିଯାଏ,

ନିରୀହ ଆଖି ରେ ବ୍ୟଗ୍ରତା କେତେ ଦୃଶ୍ୟ ଆଙ୍କେ,

ସ୍ମୃତି ର ଅନେକ ଲହରୀ ଆସି ପିଟି ହେଇ

କୂଳ ଲଙ୍ଘନ କରେ ,

ଜଡ ରୁ ଜୀବନ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ଏ ଅବିରାମ ପଥେ

ସେ ଭେଟ ହୋଇଯାଏ ଅକାଳ ଅବେଳା 

ଘୂର୍ଣ୍ଣି ତୋଫାନ ରେ ।

ସେ ଜିଦ୍ କରି ବସିଛି ପାଦ ସଙ୍ଗେ ପାଦ 

ମିଳେଇ ଚାଲିଥିବ ଅନ୍ତ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ,

ହୁଏତ ତାର ମୃତ୍ୟୁ କେବେଠୁ ହେଲାଣି

ଅଥଚ ତାର ଭୂମିକା ଏଯାବତ୍ ସେ ନିଭେଇ

ଚାଲିଛି ଯେ ଛାଲିଛି ,

ତାର ଅସ୍ତିତ୍ୱ ନାହିଁ ତଥାପି ସ୍ଥାୟୀ ସେ

ମାନସପଟ୍ଟରେ ।

କେବେ ନଷ୍ଟ ଏକ ସ୍ୱପ୍ନ ତ 

କେବେ ଶଙ୍କା ଆଶଙ୍କା ଗଭୀର ଦାଗ ,

କେବେ ଉଜାଗର ଗୋଟେ ରାତି ତ

କେବେ ଦୁଃଖ ଏକ କଣ୍ଟା ର ଚୋଟ ସେ !