ଅକୁହା କଥା

ମନେ ପଡୁ ଅଛି ଅତୀତର କଥା

ଲଜ୍ୟା ମାଡୁ ଅଛି ମନେ,

ବର୍ଷ ୧୯୬୪ ଦୁର୍ଭିକ୍ଷେ ପୀଡ଼ିତ

ଆସୁ ଅଛି ଏବେ ମନେ ।

ହୀନତା ରୂପରେ ଗାଆଁର ଅବସ୍ଥା

ଦିଶୁ ଥିଲା ସେତେ ବେଳେ,

ରାସ୍ତ ଘାଟ ନାହିଁ ବିଜୁଳି ସପନ

ନ ଥିଲା ପୁଲିଆ ନାଳେ ।

ତିନି ସାଥି ମିଳି ଯାଇ ଥିଲୁ ହାଟେ

ଆଳୁର ବେପାର ପାଇଁ,

ଆଳୁ ବିକୁ ଥିଲୁ ଖୁସି ଆନନ୍ଦରେ

ଜୀବିକା ନିର୍ବାହ ପାଇଁ ।

ଘର ଗରଜନ ଇନ୍ଦ୍ର ଦେବଙ୍କର

ଘନଘନ ବର୍ଷା ଧାର,

ସଙ୍ଗକୁ ପବନ ଅତିହିଁ ପ୍ରଖର

କମ୍ପି ଉଠେ ହିଁ ଶରୀର ।

ଛାଡି ଗଲା ବର୍ଷା ବାନ୍ଧିଲୁ ସାଇକିଲେ

ଠେଲି ଠେଲି ଆସୁ ଥିଲୁ,

ସମୟ ଯୌବନ ନାହିଁ ଡ଼ର କିଛି

ଖୁସିରେ ମନେ ଆସୁ ଥିଲୁ ।

ଗାଆଁ ପାଖେ ଏକ ନାଳ ରହି ଅଛି

ବଢୁ ଥିଲା ଅତି ବେଗେ

ଠେଲି ଠାଲି କରି ବାହାରି ଗଲୁଟି

ଉଠିଲୁ ଚଟାଣ ଦିଗେ ।

ସର୍ପ ପରି ତହିଁ ଦେଖିଲୁ ଆଗକୁ 

ନ ପାରିଲୁ ଆଉ ଯାଇ,

ଚିତ୍କାର କରିଲୁ ଭୟଭୀତ ହୋଇ

ଗାଆଁରେ ଶୁଭିଲା ଯାଇ ।

ଘର ଲୋକ ତହୁଁ ଦୌଡି ଆସିଲେ

ଗାଆଁର ଲୋକଙ୍କୁ ଧରି,

କି ହେଲା କି ହେଲ ରାବ୍ ଦେଉ ଥିଲେ

ଆମର କଥାକୁ ଧରି ।

ହସୁଥିଲେ ଜନ ଆମ ଡ଼ର ଦେଖି

ଲଜ୍ଜା ଲାଗୁ ଥିଲା ଅତି,

ସେହି ଦିନ ଠାରୁ ଡ଼ର ଚାଲି ଗଲା

ଭୟ ହୋଇ ଗଲା ଇତି ।

ମନେ ପଡୁ ଅଛି ଅତୀତର କଥା

ଲଜ୍ଜା ମାଡୁ ଅଛି ମନେ,

ବର୍ଷ ୧୯୬୪ ଦୁର୍ଭିକ୍ଷେ ପୀଡିତ

ଆସୁ ଅଛି ଏବେ ମନେ ।